علت چندش از پنیر

با سلام و عرض ادب. من از وقتی یادمه از پنیر (مخصوصا پنیر محلی) بدم میومد، حس چندش شدیدی داشتم بهش و متاسفانه انقدر کوچیک بودم که نمی تونستم توضیح بدم برا کسی (دو سه سالم بود). همیشه از سر سفره فراری بودم و وقتی برای بچه های فامیل لقمه نون و پنیر میگرفتن من اصلا نمی تونستم بخورم و همیشه من و با بقیه مقایسه میکردن که ببین چقدر دختر بدی هستی غذاتو نمیخوری و مثلا دختر عمه ات چقدر دختر خوبیه که لقمه شو خورده و یکی دیگه خواسته! این حس چندش من به پنیر در مقابل علاقه شدید پدرم به پنیر قرار داره و بعدها که بزرگتر شدم و توضیح دادم براشون که من با دیدن پنیر یا بوئیدنش حس چندش بهم دست میده اصلا قبول نکردن رعایت حالمو بکنن و این شده که تو یخچال، فریزر، سر سفره صبحانه و نهار و شام همیشه باید به همراه غذاهای دیگه پنیر هم باشه. میدونم شاید مسخره به نظر بیاد ولی همین پنیر باعث شده من هیچ وقت نتونم حس کنم تو خونه خودمم چون هرکی رو میبینم یا با یه لقمه نون و پنیر دستش داره از جلوم رد میشه یا پدرم سفره انداخته بعد از نهار و داره نون پنیر میخوره و همه جا خورده نون پنیر ریخته! با این توصیفات شرایط خونه و اینکه کسی قبول نمی کنه من از پنیر بدم میاد من تو شرایط بیرون خونه هم نمی تونم این مساله رو با کسی در میون بذارم و مثلا تو 4 سال زندگی دانشجوئی من از سر سفره فراری بودم و حس چندش همیشه همراهم بوده. یا حتی وقتی مهمونی رفتیم سر سفره پنیر هم بوده و باز همون آش و همون کاسه! یکی دو نفر دیگه سراغ دارم که شرایطی مثل من رو دارن تجربه می کنن اما توی اینترنت اصلا نتونستم یه همچین مشکلی رو پیدا کنم یا علتش رو بفهمم چیه. می خواستم از محضرتون بپرسم آیا شما با یه همچین مواردی برخورد کردید؟ علتش چی هست؟ آیا علت روانی داره یا مساله ژنتیکیه؟ راه درمانی داره یا نه؟ با تشکر از لطفتون

(ببخشید مطمعن نبودم باید تو گروهبندی تغذیه سوالم رو مطح کنم یا روانشناسی)