شک و بددلی همسر

سلام مجدد به شما خانم عزیز ، میفهمم که در حال گذروندن شرایط دشواری هستید. توصیفهایی که شما از همسرتون میکنید میتونه نشون دهنده یک اختلال ( چیزی شبیه بیماری ) به نام شخصیت پارانویید ( شکاک ) باشه که میتونه خیلی خفیف یا خیلی شدید باشه.رفتار ایشون با شما و شکی که به جامعه دارند میتونه بازتابی از رفتار خودشون در زندگی باشه و به همین دلیل بد بودن رفتار خودشون رو به بد بودن جامعه نسبت بدهند( فرمودید با خانم شوهرداری رابطه داشتند). اما شما آن موقع در برابر خیانت ایشان چه واکنشی نشان دادید؟ با توجه به اینکه شما در برابر ایشون مطیع هستید و درباره رفتارهای نادرستشان از حق خود دفاع نمیکنید ایشان جسارت بیشتری برای تعیین تکلیف شما دارند و نتیجه این مطیع بودن تحمل فشار و استرسی است که در حال صدمه زدن به شما است. افسردگی ، لکنت زبان و عدم اعتماد به نفس نیز صدمه هایی هستند که دست کمی از کتک خوردن و آزار جسمی ندارد. فکر میکنید تا چند سال دیگر توانایی ادامه دادن با این روحیه در این زندگی را داشته باشید؟ به هرحال شما یک مادر هستید که فرزند شما هم نیازمند تربیت شاد و سالم از سوی شما است اگر نتوانید امنیت خود را تامین کنید نمیتوانید فرزند خود را نیز به خوبی تربیت کنید. بهتر است قبل از تمام شدن ظرفیت تحملتان شروع به نشان دادن رفتارهای قاطعانه در برابر کنترل گری های همسر بکنید برای اینکه بدانید چطور شروع کنید حتما از یک مشاور حضوری کمک بگیرید. شاید همسر شما آنقدر هم که فکر میکنید متعصب نباشند و فقط تا کنون رفتاری جز تبعیت از شما ندیده اند. اگر با وجود تغییرات در شما ایشان همچنان به اعمال فشار  ادامه دادند به تصمیمات بعدی فکر کنید ولی در حال حاضر با تلاشهای کوچک ولی جدی شروع کنید. موفق باشید

و درباره شخصیت خودم.انقد نذاشته جایی برم دیگه واقعا منزوی شدم اعتماد به نفس ندارم و انقد اذیتم کرده و استرس بهم داده لکنت زبان گرفتم..مسئولیت منم خانه داری هست و کار دیگه ای ندارم. همسرمم آدم خوبیه و پدر خوبی برای پسرم هست. اگه این اخلاق هاشو فاکتور بگیریم و اینکه به همه چیز یه گیری داره. یه زمانی خوبه یه زمانی نه. و اینکه چون با یه خانوم شوهر دار در ارتباط بود فکر میکنه منم مثل اون خانم یه زمان با یکی دیگه دوست میشم

همسرم از همون موقع ازدواج.

حتی بعد از عقد. قبل عقد شش ماه دوست بودیم و فامیل هم هستیم میدونست من دختر آزادی هستم نسبت به خواهر خودش .میدید بیرون رفتن رو و مشکلی نداشت. خانوادم مشکلی با بیرون رفتن من نداشتن یعنی در حد معمول آزادی خودم رو داشتم و اون چیزی نگفته بود در این باره یعنی حرفی نزده بود ولی تا مهر محضر خشک نشده دیگه نذاشت جایی برم. حتی برای آرایشگاهم همراهم میاد جلو در منتظرم میشینه. یه مدت گفتن چون تازه عروسی و از این مزخرفات منم قبول کردم. ولی دیگه خیلی اذیت میشم یه جور تحقیر میشم خجالت میکشم سعی میکنم کمتر تو چشم باشم تو خانواده همسرم این رسم مرسوم هست که مثلا تا بچه دار نشدن تنها جایی نره یا نهایت یک سال اول زندگی اینجوری هستن الان من انگشت نما همسایه و فامیل شدم. خودم حس میکنم بهم اعتماد نداره یه وقتایی گوشیمو چک میکنه ولی خودش زیر بار نمیره حرف از اعتماد میزنم عصبی میشه یه وقت هایی هم دست بزن داره کل حرفش اینه بمون خونه‌ رو یه سری از آدمای اطراف به شدت حساسه. مثل برادر کوچیکترش و دومادشون ولی شاید با پسر عموش خیلی  هم مچ باشیم مشکلی نداره.نمیدونم واقعا چرا اینجوری میکنه؟؟