خشونت پسر سه ساله

سلام؛ دوست عزیز، در ابتدا باید دلایل این رفتارهای پرخاشگرانه کودک مورد بررسی قرار گیرد. پرخاشگر بودن کودکان می‌تواند عوامل مختلفی داشته باشد، از جمله:
1-اضطراب در کودکان: بسیاری از کودکان که ما شاهد پرخاشگری آنها هستیم اضطراب و دلشوره زیادی را تجربه می کنند. عدم رسیدگی لازم توسط والدین، تنبیه های بدنی و مشاجرات خانوادگی از جمله علل اضطراب در کودکان و بالتبع خشونت و عصبانی بودن آنها می شود. 2-الگوهای یادگیری: کودکان، تقلیدگران خوب و ماهری هستند لذا کودکانی که در محیط خانه از وجود مادر یا پدری عصبی یا مضطرب بهره مند هستند به آسانی می توانند الگوهای رفتاری آنان را که تحریک، بی حوصلگی، پرخاشگری و یا زد و خورد است فرا بگیرند. نکته‌ دیگر این‌ که‌ حتماً لازم‌ نیست‌ والدین‌ با خودِ کودک‌ پرخاشگری‌ کرده‌ باشند؛ چنانچه‌ او شاهد رفتارهای‌ خشونت ‌بار پدر و مادر با افراد دیگر نیز باشد، این‌ گونه‌ رفتار را فرا می‌ گیرد. بنابراین‌ کودکان‌ از طریق‌ مشاهده، رفتارهای‌ والدین‌ را می ‌آموزند. بر این‌ نکته‌ می توان تأکید کرد‌ که‌ کودکان‌ با چشمان‌ خود می ‌آموزند؛ یعنی‌ آن‌ چه‌ را مشاهده‌ می ‌کنند، یاد می ‌گیرند؛ حتی‌ اگر آن‌ رفتار به‌ طور مستقیم‌ در مورد خود آنها صورت‌ نگیرد.
3-ناکامی در کودکان: کودکان در سنین یک سالگی به بعد برای کشف محیط و کسب تجربه و شناخت اطراف کنجکاوی فراوانی دارند و تمایل دارند توانایی و استقلال را به خود و دیگران ثابت کنند. در این سنین است که در انجام هر کاری مصرند تا به صورت انفرادی عمل کنند و با وجود توان اندک و مهارت ناقصشان اصرار بر رفتارهای مستقلانه دارند. حتماً زیاد شنیده اید که می گویند کودک ۲ ساله ام خودش می خواهد غذا بخورد و یا اجازه نمی دهد در پوشاندن لباس هایش کمکش کنم و … این نوع رفتارها حاکی از نیاز کودک به باور خویش است در این سنین اگر مدام با اتفاقات منفی کودک را ناتوان معرفی کنیم و یا به اجبار فضای عمل کردن را از او بگیریم و یا خطاهای رفتاری را به او زیاد گوشزد کنیم ناکامی فراوانی را در کودک دامن زده ایم که به پرخاشگری و خشونت می انجامد. 4-پدران و مادران کمال طلب و سرزنش گر: بسیاری از والدین آرزو دارند فرزندانی کامل و از همه حیث عالی تربیت کنند . لذا تصور می کنند برای این کار باید فرزندشان را مرتباً به زیر تیغ انتقاد و اخطار ببرند تا او را از اشتباهات رفتاری خود آگاه کرده و خوب بار بیاورند. غافل از اینکه بکن نکن های مستمر پدر و مادر و امر و نهی های غیر ضروری و انتقادهای مداوم جز حقارت درونی نتیجه ای در بر نداشته و کودکی بدون عزت نفس و خجالتی را تربیت می کند که مدام خود را مستحق تحقیر دانسته و همین احساس حقارت او را عصبی و خشن می سازد. آموزش رفتارهای درست و حذف رفتارهای ناپسند فقط از طرق روش های مستقیم نباید انجام شود. در بسیاری اوقات تشویق، رفتارهای مثبت آن ها را افزایش داده و همراهی آن با بی اعتنایی به رفتار منفی می تواند رفتار منفی را به خاموشی سوق دهد. کودکانی که مورد تنبیه و خشم مداوم والدین قرار می گیرند تصور می کنند بهترین راه حل برای رسیدن به اهداف، خشونت است. اگر مدام با اتفاقات منفی کودک را ناتوان معرفی کنیم و یا به اجبار فضای عمل کردن را از او بگیریم و یا خطاهای رفتاری را به او زیاد گوشزد کنیم ناکامی فراوانی را در کودک دامن زده ایم که به پرخاشگری و خشونت می انجامد. 5-نگرش والدین نسبت به زندگی: مادران و البته پدران با آرامش درونی و نگرش خوش بینانه نسبت به زندگی فرزندانی آرام تر دارند. والدین آرام و راضی هدفمند زندگی می کنند. عشق بیشتری نثار فرزندشان می کنند. با علاقه بیشتر کار و زندگی می کنند. در مواجهه با مشکلات توان سازش و حل مسأله بیشتری دارند و همه اینها به صورت خودآگاه و ناخودآگاه فرزندان را آرام تر و صبورتر می سازد. بنابراین با توجه به دلایل ذکر شده در بالا پیش از هر گونه اقدام علت را شناسایی کرده و از بین ببرید. گاه درمان اضطراب مادر یا عصبانیت پدر می تواند تا حدود زیادی به مسئله کمک کند و گاه عوامل ایجاد کننده اضطراب مثل تنبیه های بدنی و یا سرزنش های مداوم باید از میان برداشته شوند تا هر گونه رفتار اصلاحی موثر باشد. در هنگام برخورد با کودکان عصبی باید پیش زمینه ها را از بین برد. به عنوان مثال اگر او برای صدا زدن شما باید چند بار این کار را انجام دهد و در نهایت عصبی شود. در دفعه اول سوال و خواسته اش را پاسخ دهید. مهم این است که رفتارهای عصبی برای کودک در اثر تکرار عادت نشود. لذا در این مواقع پیش از اقدام های پرخاشگرانه تمرکز او را به مسایل دوست داشتنی منتقل کنید و به نوعی حواس او را پرت کنید و یا با همدلی و صحبت صمیمانه با او همراه شوید. یادتان باشد همدلی و توجه به احساسات و درک کودک پیش از رفتار عصبی او باشد چرا که برای کودکان توجه منفی و پاسخ به کج خلقی بهتر از توجه نکردن است. شرایط و نیاز کودکتان را درک کنید. کودکان هم مثل بزرگترها کم خواب یا خسته یا گرسنه می شوند و در این مواقع تحریک پذیری بیشتری دارند لذا نیاز او را بشناسید و رفع کنید. دوست عزیز در روش های تربیتی خود ثبات و هماهنگی داشته باشید. اگر رفتاری در کودک ناپسند و زشت است باید همیشه طرد شود. لذا اخطارهای گاهگاهی و سهل گیری های موقتی او را دچار تضاد و بی تکلیفی می نماید و به بداخلاقی او کمک می کند. وقت تماشای تلوزیون را كاهش دهید.
كارتون‌ها و دیگر برنامه‌های به ظاهر معصومانه‌ی كودكان گاه سرشارند از داد و فریاد، تهدیدها، هل دادن‌ها، یا برخورد‌های فیزیكی. پس سعی كنید به برنامه‌هایی كه تماشا می‌كند نظارت داشته باشید ، مخصوصاً اگر پرخاشگر شده باشد. اگر در یك برنامه اتفاقی می‌افتد كه شما نمی‌پسندید، در موردش با او حرف بزنید: «دیدی چطور پسره اون یكی رو هل داد تا چیزی رو كه می‌خواست بگیره ؟ این اصلا كار خوبی نیست، هست ؟» .  پایدار و پیروز باشید.