با والدینم رابطه خوبی ندارم

سلام . دختری ۲۴ ساله هستم دانشجوی سال سوم پزشکی پدرم استاد دانشگاه و مادرم دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی . متاسفانه من از کودکی بسیار با والدینم مشکل داشتم . گاهی ساعت ها به خاطر رفتارهایی که با من داشتند گریه میکردم . هیچ وقت نتوانستم پدرم را دوست داشته باشم و احساسم به مادرم بیشتر از اینکه دوست داشتن باشد وابستگی بود که با رسیدن به سن نوجوانی خیلی کمتر شد الان احساس میکنم نمیخواهم با آنها زندگی کنم اما چون استقلال مالی ندارم نمیتوانم برای خودم خانه ی مستقل بگیرم . با آنها خیلی اذیت میشوم . البته اوقات خوش هم با هم داریم اما وقتی دلخوری پیش می آید همه ی کارهایی که از کودکی تا به امروز با من کرده اند از دیدگانم میگذرد و حالم خیلی بد میشود . یک برادر ۱۲ ساله هم دارم . در خانواده میتوانم بگویم فقط او را دوست دارم . البته احتمالا تا چند ماه دیگر ازدواج میکنم اما با توجه به وضعیت مالی نامزدم احتمالا طول میکشد تا بتواند منزل مستقل برایمان فراهم کند تا بتوانیم زندگی را شروع کنیم . نامزدم و خانواده اش بسیار و بسیار آدم های خوب و مهربان و با شعوری هستند . نمیدانم باید چکار کنم . سابقه ی خودکشی در نوجوانی و افسردگی شدید دارم که در آن سهم پدر و مادرم را خیلی پر رنگ میبینم . به مدت شش ماه زیر نظر روانپزشک دارو مصرف کردم و به تازگی داروهایم را کنار گذاشته ام . نسبت به قبل احساس بهتری دارم . فکر میکنم قوی تر شده ام اما دیگر نمیخواهم با پدر و مادرم حرف بزنم . شاید بعد از ازدواج رابطه ام را با آنها کاملا قطع کنم . وابستگی مالی به پدرم مرا آزار میدهد . بارها به مادرم گفته ام که وقتی استقلال مالی پیدا کردم تمام هزینه هایی را که برایم کرده اند به آنها بر میگردانم . از طرف دیگر به خاطر آموزه های مذهبی و دینی نسبت به آنها عذاب وجدان دارم .