احساس تنهایی و عدم حمایت خانواده

سلام . من خیلی احساس تنهایی و شکست میکنم. احساس سرخوردگی. ۲۶ سالمه لیسانس دارم و یک پسر ۵ ماهه. مادر من زن سوم یک پیرمرد بود وقتی من ۵ سال و داداشم یک سالش بود بابای ۷۰ سالم مرد. بچگی ما در فقر و حسرت و غصه گذشت و البته غربت ‌. نمیفهمیدم چرا اینکار رو با مادرم کردن دایی هام و علت رفتارهای مامانم هم نفهمیدم که چرا دارو میخورد چرا همش به خودکشی فکر میکرد و چرا بعضی روزها اصلا حرف نمیزد و بعضی روزها خیلی پرانرژی میشد بزرگتر که شدم فهمیدم دوقطبیه . اما الان دیگه دارو نمیخوره . تحملش گاهی خیلی سخته. خیلی سخت برای من و برادر‌م‌ . من پرستاری خوندم. و داداشم شغل آزاد. وضعمون خیلی بد بود داداشم درس نخوند . من بعد دوران دانشگاه و بعدش چند تا خواستگار داشتم چند تاشون فامیل بودن و خودشون بهم ابراز علاقه کردن من همیشه به خاطر شرایط خانوادگیم از ازدواج میترسیدم. از اینکه بفهمند ما چقدر فقیریم یا مادرم مشکل داره یا کلا شرایط زندگیمون. اعتماد به نفسم خیلی پایین بود . تا اینکه به پسر داییم که دایی ناتنیم بود بله گفتم علی رغم همه مخالفت ها ‌. همه میگفتن خانواده اونا خیلی بی فرهنگ اند . ولی من بهش علاقه پیدا کردم و خیال میکردم میتونیم زندگی کنیم. از شهر خودمون رفتم شهر مادریم و در یک ساختمون با پدر و مادرش تازه مشکلات شروع شد . خیلی زندگی سختی دارم . شوهرم تنبل و بی مسئولیته میگه دوستت دارم اما خیلی اذیتم میکنه مدام میگه تو مادرت روانیه . بدبختین و هزار حرف دیگه. خانوادش خیلی بد دهن هستن مدام آزارم میدم. حاضر نیست خونه جدا بگیره یا مسافرت ببره. از نظر روحی روانی از من داغون تره. افسرده ست. معتاد به گوشی. بی ادب و بد اخلاق. میگه خانوادم مدام با هم دعوا میکردن و من به محبت احتیاج دارم. پس من چی. خرج خونه رو میدادم‌ . عذا برای پدر و مادرش پول توی جیبی بابای معتادش. لباس خودش خرید خونه قسط های وام و همه و همه. هیچ تشکری هیچ احترامی هیچ توجهی. هر چی میترسیدم به سرم اومد. الانم یه بچه دارم . خانوادم هم نمیتونن حمایتم کنن قبل بچه دارشدن برای جدا شدن اقدام کردم اما کسی حمایتم نکرد. و گفتن خودت انتخاب کردی حالا هم برو زندگی کن. به خاطر خانوادم برگشتم. شوهرم هم مشاوره نمیره. خیلی داغونم. مدام جلو بچم دعواست. اومدم خونه مادرم. اینا رو میبینم غصه هام چند برابر میشه