وسواس فکری برای به یاد آوردن چهره آشنا

سلام علیکم

من یه خانم 26 ساله هستم که یک ساله ازدواج کردم و 4 ماهه عروسی. خودم برای شمال هستم و همسرم جنوب ما توی مشهد آشنا شدیم، من الان جنوب زندگی میکنم. لیسانس علوم اجتماعی دارم ، دختری با طبع گرم و هیجانی هستم ، هنرمند در همه زمینه ها و عاشق حرف زدن و چیزهای فانتزی ام، ما دو تا برادر و 3 تا خواهریم و من بچه آخرم. همسرم مردی مهربان و خوش رفتار است در واقع تا حالا بدی به خصوصی ازشون ندیدم و راضی ام، اینارو گفتم چون دفعه قبل که سوالم رو مطرح کردم ازم خواستین از خودم بیشتر بگم. من وقتی 15 سالم بود اگر خواب هایی که میدیدم رو فراموش میکردم خیلی درگیری ذهنی پیدا میکردم ، و مدام تو فکر بود اگر یادم نمیومد حس خفگی بهم دست میداد و تپش قلب ، تقریبا یه چند ماهی رو اینجوری بودم تا یه روزی بین نماز مغرب و عشا به خودم اومدم و گفتم خوب همه خوابهاشون رو فراموش میکنند ، اینکه غیر طبیعی نیست! در واقع خودمو قانع کردم و بدون اینکه کسی کمکم کنه این مشکل رو کنار گذاشتم خیلی خوشحال بودم ، منتهی بعد 1 سال وقتی داشتم فیلم میدیدم یه شخصیت فیلم رو از پشت نشون دادن و من تصور کردم چهره بازیگرو وقتی از جلو نشونش دادن دیدم اون بازیگری که من تصور میکردم نبود و کلی فکر کردم اون بازیگره پس کدوم بود . دیگه رفتم بود تو به یادآوردن بازیگرا البته بازیگرهای درجه 4 ، 5، یه سال اینجوری بودم ، دوباره خودم به خودم کمک کردم و گفتم خوب هر کی هست بازیگر دیگه یعنی جامعش مشخصه ، جامعه بازیگرا ، اگرم خیلی بهم فشار بیاد نهایتش لیست همه بازیگرار و میگیریم این فکرها شاید خیلی خنده دار به نظر برسه ولی یه دختر توی سن بلوغ بعید نیست ازش! وقتی خودم رو قانع کردم بهتر شدم ، تا 1سال بعدش وقتی برای اولین بار به مسافرتی رفتم بدون خانوادم ، از طرف مدرسه رفتیم جنوب ، خیلی بهم سخت گذشت دوباره یه حمله جدید ، اینبار قیافه همه، یعنی هر کی رو میدیم قیافش و شبیه یکی میدیدم اما اون یکی یادم نمیومد کیه ! یا وقت خواب چهره هایی میومد توی ذهنم که آشنا بودن اما یادم نمیومد کی هست حتی یادم نمیومد بازیگره یا توی خیابون و بازار دیدمشون ! خیلی بد بود ، نه میتونستم بخوابم و نه چیزی بخورم مدام گریه وقتی اینجوری میشم اشتهام به شدت از بین میره حتی اگر خیلی گرسنه باشم ، سرم داغ میشه ، قلبم میخواد بیاد بیرون مثل وقتی توی یه آسانسو گیر میکنی، دقیق یادم نیست وقتی برگشتم از سفر چجوری خوب شدم! تا سال 90 یعنی 3 سال بعدش که خواهر بزرگترم که بهش وابسته بودم خواست ازدواج کنه دوباره حمله صورت گرفت دوباره چهره و، دوباره ترس از خوابیدن و بیرون رفتن که نکنه چشامو ببندم یه چهره بیاد و نکنه برم بیرون دوباره یه قیافه رو ببینم و... سال 90 واقعا سخت بود خانوادم متوجه شدن و ترسیدن در عرض یه روز 2 تا مشاور رفتیم ، ولی چون از همکارهای آبجیم بودن بیشتر مشاور تحصیلی بودن خیلی کمک نکردن ، مهر 90 من دانشگاه رفتم ، بازم نمیدونم چجوری برای مدتی حل شده بود، از سال 90 تا حالا نمیگم پیش نیومد ، چند تایی قیافه توی زمان های مختلف برام پیش اومده و فکر کردم یادم اومد کیه اما حمله نه ، دو هفته قبل عید بلیط گرفتیم که تعطیلات رو به دیدن خانوادم بریم، دوباره سرو کلش پیدا شد، این بار با وجود همسر ، همسری که همیشه برام آرام بخش بود ولی وقتی اینجوری میشم نمیخوام بفهمن ، الان از تعطیلات برگشتیم دوری مامانم و خواهرام بدتر کرد این موضوع رو ، و از طرفی مخفی کردن از شوهر! به هرحال چیز افتخار آمیزی نیست که بخوام بهشون بگم ، من دختری جسور هستم خودم همه کارهای خودم رو انجام میدم حتی یه سری کارها که مربوط به آقایون میشه ، میخوام بگم هیچ وقت وابسته و ضعیف نبودم، تو نی نی سایت کلی تاپیک زدم که ببینم کسی هست مثل من ! یه چند تایی بودن خیلی قانع نشدم انگاری، میدونید چیه از اینکه یه تصویر چهره توی ذهنم باشه و نتونم به کسی نشونش بدم یه حس خفگیه! من خیلی جزئی وسواس عملی ام داشتم تکرار کارها ، ولی وقتی فهمیدم وسواسه گداشتم کنار خیلی راحت ، ولی ذهن کنترل کردنش سخته ، دو بارم پیش روانپزشک رفتم بدون حرف زدن سریع دارو نوشتن ، من دوست دارم مثل دفعات قبل خودم رو قانع کنم با حرف زدن نه داروهایی که شرایط رو وخیم تر میکنند، ببخشید خیلی طولانی شد آخه دفعه قبل ظاهرا سوالم واضح نبود براتون

مچکرم