قهرهای طولانی همسر و عدم رابطه جنسی

با سلام مجدد و تشکر از راهنماییتون...

من از خطاهام بارها عذر خواهی کردم..اما ایشون اینو هم به پای مکر من میگذاره ..مکر در نظرش یعنی سیاست ...و نه دروغ...میگه این سیاستها رو به خرج میدی که زندگی رو حفظ کنی چون اگر طلاق بگیری هیچ پشتوانه ای نداری. میدونم که حتی با عوض شدن عنوان مشاوره ، اون به هیچوجه نمیاد..همسرم وکیله...و خب خودشو یک مشاور میدونه...که به قول خودش مشاورها باید بیان و پیشش درس بگیرن...من رویه خودمو عوض کردم توی این یک سال...فعالیتهای بیرون از خونه دارم..توی خونه هم خودمو با کتاب مشغول میکنم که فکر نکنه بهش چسبیدم یا فقط اون باید پاسخگوی حال خوبم باشه...اما دیشب پسرم که 11 سالشه توی گوشی همسرم دیده بود که پدرش برای یک خانم اینطور نوشته: سلام مهناز جان..خوبی ؟؟ و دیشب پسرم تا دیروقت توی رختخواب گریه میکرد و از زندگی و بخت خودش گله میکرد...البته من بهش میگفتم که تو حتما اشتباه دیدی..اما پسر من خیلی خیلی باهوشه .و اینو همه میدونن ..حتی تست هم بردیمش و همینو گفته و متاسفانه بیشترین آسیب رو در این قهرهای مکرر همسرم از طفولیت خورده و دیده...شوهر من چندسالی هم هست که سیگاری شده و اونو هم البته گردن من میندازه و منو مقصر میدونه چون در زندگی با من حس خوبی نداشته...که این سیگاری بودن رو هم پسرم فهمیده...البته پدرش نمیخواد اون متوجه بشه..اما پسرم سیگارو بارها در ماشین دیده و بالاخره خیلی وقتها تمام بدنش بوی سیگار میده هرچقدر که هم ادکلن زده باشه....و یک مورد دیگه که باز هم پسرم در یک مهمانی کاری با پدرش رفته بود و میگفت بابا با خانمها گرم میگیره و چون همسرم شوخه ، مایه گرمی مجلس بوده ..اولین سوالم اینه که همسرم چه الگویی قراره برای پسرهام باشه...اینهمه صبرهای من در برابر قهرهاش ، عدم پاسخگوییش به نیازهای عاطفی و جنسیم ، قراره اینطوری به بار بنشینه ؟؟ که آخرش موندن من و تلاش من برای حفظ این زندگی هم چماقی بشه بر سرم از طرف همسر و هم همچنین الگویی؟

البته من خودم پارسال در گوشی همسرم دیدم که به چند خانم پیامهای عاشقانه داده بود...که خیلی بهم ریختم و دکتر رفتم و قرصی برای آرامشم تجویز کرد که قرص به من نساخت و دچار شوک عصبی شدم و کارم به بیمارستان کشید و اونجا همسرم هم قرص خوردنم و هم دلیلش رو فهمید...

البته من بعد اون جریان تصمیم گرفتم که دیگه هرگز سر گوشیش نرم ..و دیگه هم نرفتم...

واقعا چرا محبتی که به زنهای نامحرم میده از زن خودش دریغ میکنه با اینکه مثلا آدم مذهبی هست...

ما یک سال و نیمه هیچ رابطه عاطفی و جنسی نداشتیم....با اینکه من خیلی تغییر رویه و رفتار دادم...همیشه همراهیش کردم..خیلی وقتها شبها تا دیر وقت کنارش نشستم..با هم خندیدیم...به حرفهاش گوش دادم..خواسته منو پدیرفته و مارو مسافرت برده...اما واقعا یک زن با وجود تعداد دفعات متعدد خلوت که با شوهرش براش پیش میاد ولی حتی به من دست هم نمیزنه ، چه حسی باید داشته باشم...؟ نباید حس طردشدگی داشته باشم؟ عزت و اعتماد به نفس من چی میشه ؟؟ نیازم ؟ من مادر دوتا پسر شیرینم...چطور میتونم اونقدر خودخواه باشم که برم ؟؟ 

واقعا مستاصلم...ممنون میشم کمکم کنید...

با سلام...متشکرم از پاسختون.

مشکل من و همسرم بر سر کمیت رابطه هست...مثلا من به هفته ای چندبار نیاز داشتم ولی ایشون به هفته یا دوهفته یکبار.ایشون در زمان نامزدی دیسک کمرش رو جراحی کرد...بخاطر همین پوزیشنهای مختلف را امتحان نمیکرد..ساعت نیازهای ما باهم تفاوت داشت...اما مشکل من این بود که دیر پاسخ دادن ایشون به نیازهام منو بشدت کلافه و عصبی میکرد که منجر میشد قیافم بهم بریزه و بد اخلاقی کنم...البته تا قبل از اولین زایمانم هم به ارگاسم نمیرسیدم و همین خیلی برام آزاردهنده بود...و همسرم حس میکرده که من بعد رابطه ازش رضایت ندارم...و اینکه پرسیدید چطور متوجه شدم که همسرم گرم مزاجه...یکیش فیزیک همسرم و اینکه بارها به دکتر طب سنتی مراجعه کردیم و اغلب مشکلاتی که برای همسرم پیش میاد از گرمی زیاد مزاجش هست...یکی دیگه از مشکلاتم این بوده که من خیلی لمسی هستم و دوست داشتم که هر روز منو در آغوش بگیره ولی گاه هفته میرفت و این اتفاق نمیفتاد...که البته همسرم میگه دلیلش اینه که ایشون دیگه از هرنوع رابطه زده شده بوده...و اینکه چرا من ابراز نمیکردم...چون همیشه در اختلافات من رو بخاطر میل زیادم تحقیر میکرد..و میگفت که تو فقط یک شوهر پولدار و بیکار میخوای که هر روز باهات رابطه داشته باشه....و نظرش اینه که من زن سازگار و همراهی براش نبودم و نیستم...چون در موقعیتهای حساس زندگیمون مثل ورشکستگی مالی و یا دوره افسردگیش همراهیش نکردم...و در اون دوران ازش انتظار رابطه داشتم...میگه دوست داشتن تو دروغه ...چون اگر من رو دوست داشتی تمام خوبیهای منو میدیدی و منو درک میکردی و صبر میکردی...و میگفتی که همسرم این یک نقص رو ازش میپذیرم و دایم سر این مسئله بدخلقی نمیکردی...

البته کدورتهای بین ما فراتر از این حرفهاست...یک علت عمده ناراحتی های دیگر ایشون ، ورود خانواده ها و اطلاعشون از مشکلات ما بوده...البته خود نوع رفتار ایشون منجر به این دخالتها و ابراز نظرها میشد که بهرحال " هرکسی از ظن خود شد یار من " ...وقتی ایشون 20 و چند سال بعد دو ماه میگذاشت و میرفت و میگفت فقط طلاق....بهرحال زمینه ورود را فراهم میکرد...

دیشب هم خیلی باهاش صحبت کردم و میگه که" تو غرور داشتی .نادان بودی..و از والدینت هم کینه دارم...و تو زندگی منو تباه کردی..چون نگذاشتی من در این زندگی آرامش داشته باشم تا بتونم با فکر باز پیشرفتهای مالی و درسی بیشتری بکنم...و الان هم دیگه تمام این فرصتها از دست رفته و من هم از رابطه زده شدم و میگه فقط بخاطر بچه ها دارم ادامه میدم و اینکه حوصله کشاکش طلاق رو ندارم ....و باید از تو تاوان این تباه کردن زندگیم رو بگیرم..تاوان نادانی ها و غرورتو.... "

من واقعا الان نمیدونم که چه باید بکنم...نه میتونم برم..چون واقعا همسرم رو دوست دارم..و بچه هام رو...موندنم هم با عزت نفسم جور درنمیاد...

نمیدونم باید به محبت و ابراز علاقم بهش ادامه بدم ؟ وقتی میگه تو پر از مکر هستی...و دلایلش رو برای ادامه زندگی بیان کرده...

ممنون میشم تا راهنماییم کنید...