اعتماد به نفس درگیری ذهنی ناشی از شکست های اجتماعی

سلام

هر موقع که دانشگاه شروع میشه گند میزنه تو اعتماد به نفسم و یه وقت دگ هم هست وقتی که غمی بدام پیش میاد دیگران حتی به اندازه قبلم منو نمیپذیرن و بازم گند میزنن تو اعتماد به نفسم  

الان در حال حاضر هم هیچ دوستی ندارم فکر نکنم هیچ وقتی به این شدت بی رفیق نبوده باشم همیشه جایگزین میشدن ، اونایی هم که هستن به زور هستن و من باید به این فکر کنم که چرا اونا با من این رفتارو دارن البته این درسته که ما با هم حرف مشترکی در اکثر مواقع نداریم

منم اینطوری نیستم که بگم آدما برام مهم نیستن هر کاری میکنن بکنن ،  فکر کردن بهشون باعث میشه از زندگی عقب بمونم  ولی اونا هیچ ارزشی برای تلاش کردن من ندارن و من واقعن دوسشون ندارم به جز یکیشون

تقصیر رفیقامه ؟ نیازه که بزارمشون کنار ؟ البته یه چیز دگ هم هست که اگه بزارمشون کنار کل کلاسمون میفهمن و این چیز خوشایندی نیست

منم از تنهایی خوشم نمیاد از حرف نزدنم خوشم نمیاد ولی بودنشون بیشتر از نبودنشون بهم ضرر میزنه لاقل اونجوری می تونم زندگیمو کنم نه اینکه با فکر بی خود بهشون وقتم گرفته بشه

الان یک سال و نیمه که میرم وانشگاه و اوضاع اعتماد به نفس حرف زدنم علی رقم تلاش هام بد تر شده

به نظرتون کجای عقایدم داره منو به دردسر میندازه ؟