علاقه به شنیدن و دنبال کردن قصه و داستان چیزی است که همه انسان ها در هر سنی به آن علاقه دارند و تنها با رشد نوع قصه و داستان تفاوت پیدا می کند. شاید می توان گفت علاقه به داستان و قصه در ذات بشری است. شاید بسیاری از والدین بر این تصور هستند که کودکان آن ها زمانی که آغاز به سخن گفتن کرد، باید قصه گفتن برای وی را آغاز کرد. در حالی که این تصور از سوی روانشناسان و کارشناسان امر به کلی رد شده است.
شاید الان از خود بپرسید که از چه زمان فرزند شما آماده شنیدن داستان و قصه است. ما در این مقاله سعی داریم به این سوال شما پاسخ دهیم:
همانطور که امروزه توصیه می شود مادر باید رابطه و حرف زدن با فرزند خود را از دوران بارداری آغاز کند، ما نیز به شما توصیه می کنیم که در این دوران قصه گفتن برای فرزند خود را آغاز کنید و حرف های خود را در غالب داستان های مادرانه و یا حتی اگر طبع ادبی دارید در غالب شعر بیان کنید.
قصه گفتن به نوزاد، به تکامل مغز وی کمک می کند
زمانی که فرزند متولد می شود، قضه گفتن برای وی راحت تر می شود، زیرا که شما واکنش های نوزاد به صدایتان را می بیند.
به طور کل باید گفت که قصه گفتن برای نوزادان و کودکان دوست‌داشتنی و جذاب است، اما برای کمک به روند تکامل مغز نوزادان این ماجرا فرا‌تر از یک امر لازم و حتی ضروری است.
خبرگزاری ایرنا به نقل از دکتر"نرگس کچوئی " روان شناس، در این زمینه نوشت: والدین براین باورند که نوزاد هیچ چیز را متوجه نمی‌شود و لازم نیست با او حرف بزنند، این در حالی که مغز نوزاد آماده برای پذیرش و یادگیری است.
روانشناسان اعلام کرده اند که با قصه‌گویی ، علاوه بر شناساندن صدای والدین ، صحبت کردن برای کودک راحت می‌شود و کلمات را صحیح و کامل ادا می‌کند.
نوزادان با شنیدن قصه علاوه بر شناختن صدای پدر و مادر یاد می‌گیرند در کودکی راحت‌تر صحبت کنند و کلمات را صحیح و کامل ادا کنند. به طور کلی مغز نوزاد از همان ابتدای تولد آماده پذیرش و یادگیری است. او دوست دارد صدای پدر و مادر خود را بشنود و با محیط ارتباط برقرار کند.
فرزندتان به مرور که بزرگتر می شود به قصه ها و داستان هایی که برایش تعریف می کنید بیشتر واکنش نشان می دهد و می توان گفت در سن دو سالگی کودک به طور کامل قادر است علاقه خود به داستان را نشان دهد. کودک در این سن به داستانی که والدین برایش تعریف می کنند گوش می دهد و حتی سعی می کند آن را به خاطر بسپارد و از آن درس بگیرد.
اما والدین باید در نظر داشته باشند که داستان و قصه ای که برای کودک خود تعریف می کنند، نباید پیچیده یا مبهم باشد، بلکه باید خیلی ساده و قابل درک برای کودک باشد.
این داستان یا قصه نیازی نیست که از روی کتابی خوانده شود، بلکه والدین می توانند با استفاده از خلاقیت خود داستان های مختلفی با شخصیت اصلی خود کودک خلق کنند و این داستان ها می توانند روایتگر غذا خوردن کودک، بازی کردن ویِ خوابیدن یا حمام رفتن وی باشند.
والدین می توانند از داستان به عنوان ابزار تربیتی شیرین استفاده کنند و حرف های خود را در غالب داستان به کودک خود بزنند.
البته زمانی که کوچولوی شما بزرگتر شد می‌توانید داستان‌هایی با حوادث و شخصیت‌های بیشتر برایش تعریف کنید. مثلا ۳ساله‌ها اغلب از شنیدن داستانهای واقعی از دوران نوزادی خودشان یا حتی دیگر اعضای خانواده خوششان می‌آید. تا ۷ سالگی برای بچه‌ها باید سراغ قصه‌های ریتمیک و آهنگین بروید. قصه‌هایی که یکسری کلمات کلیدی در آن مدام تکرار می‌شود. فراموش نکنید که بچه‌ها دوست‌دارند عکس‌هایی با رنگ‌های شاد و پیچیده ببینند. بنابراین اگر خیال دارید برای آن‌ها کتاب داستان بخرید سراغ انواع رنگی و با تصویرهای بزرگ بروید. این انتخاب به افزایش توان آشنایی و عکس‌العمل کودک کمک می‌کند. بچه‌های خردسال و کنجکاو از شنیدن داستانهای معمولی و شعرهای کودکانه شاد و راضی می‌شوند، اما شعر‌ها و داستان‌ها باید طوری انتخاب شوند که کودک بتواند خود را جایگزین شخصیت‌های قصه و شعر کند در غیر این صورت هرگز نمی‌تواند شنونده خوبی باشد!
هئیت تحریریه نی نی سایت
