نی نی سایت: 29 مرداد مصادف با 19 آگوست، روز جهانی انسان‌دوستی بود. روزی که به افتخار انسان‌های بشر دوست و برای گرامی داشت کسانی که جان خود را برای کار بشردوستانه فدا کرده‌اند، نام‌گذاری شده است. اما بشردوستی یکی از صفت‌هایی است که بذر آن باید از همان کودکی در وجود بچه‌ها کاشته شود و با رشد و بلوغ آنها پرورش پیدا کند تا در آینده شاهد مهرورزی آنها به همنوع‌شان باشیم.
یکی از مسئولیت‌های انسان «حس انسان دوستی فراگیر» است. انسان دوستی فراگیر یعنی عشق ورزیدن به همۀ هم نوعان از سیاه و زرد و سرخ و سفید که مفهوم انسان و بشر، همه این‌ها را در بر می‌گیرد. این حس را حس بشردوستی می‌نامند. پایدارترین راه ایجاد این حس، تربیت و آموزش است و پایهایترین روش و شکل تربیت و آموزش آن است که از کودکی در دستور کار قرار گیرد.
روشن است در جهان ما بر خلاف دوران سنتی تنها نهاد خانواده، عهده‌دار تربیت و آموزش کودکان نیست، بلکه نهادهای نوینی به وجود آمده‌اند که هر یک کاربرد جداگانه‌ای دارند؛ مانند کودکستان‌ها، مدارس رسمی، کانون‌های آموزش آزاد و رسانه‌های دیداری و شنیداری.
هریک از نهادهای نام برده در کنار خانواده، نقش تعریف شده‌ای در ایجاد حس بشردوستی در کودکان جامعه دارند. افزون بر این، هر یک از نهادها می‌تواند زبان و ابزار گوناگونی برای این هدف به کار گیرد: زبان ادبی، مانند شعر و نثر؛ زبان هنری، مانند نمایش، فیلم، نقاشی، گرافیک، زبان علمی، مانند نگارش کتاب. ابزارها نیز مانند زبان، می توانند گوناگون و رنگانگ باشند.
با این حال، خانواده بنیادی‌ترین و پایهایترین نهادی است که آموزش و تربیت کودکان را در دست دارد. نخستین رسالت این نهاد، فراگیری و مسئولیت‌پذیری در باره این مفاهیم و موضوعات است و پس از آن انتقال آن به فرزندان.
آموزش‌های خانوادگی از گام‌های ساده و ابتدایی شکل می‌گیرد: کمک به انسان‌های حادثه دیده، احترام به همه انسان‌ها بدون در نظر گرفتن نژاد و رنگ، ساختن اشعار لالایی‌ها، بازی‌ها و داستان‌های کودکانه با مفاهیم بشری و موضوعاتی نظیر این‌ها بخشی از گام‌های عملی نهاد خانواده در راه تقویت حس بشردوستی کودکان است. همین‌طور می‌توان برای نهادهای دیگر نیز مصادیق دیگری تعریف کرد.
