امروزه در اغلب کشورهای جهان بهداشت جامعه و چگونگی ارائه مراقبت های بهداشتی یک مسأله اصلی به شمار می رود. این امر در مورد زنان که یکی از گروه های آسیب پذیر جامعه بوده و دارای ویژگی های خاصی در مسائل بهداشت و درمان می باشند، تعمق و بررسی بیشتری را طلب می کند.
از مهمترین شاخص های مربوط به سلامت زنان بررسی میزان مرگ و میر آنهاست. مشاهده شده است که خونریزی، عفونت و عوارض ناشی از فشار بالا سه علت اصلی مرگ و میر مادران در دوران زایمان و پس از آن محسوب می شود. وجود 99% مرگ و میر مادران در کشورهای در حال توسعه این مسأله را مورد توجه قرار می دهد که مراقبتهای قبل، حین و بعد از زایمان در سلامت مادر و نوزاد موثر است و از عوارض ناگوار زایمان می کاهد. مطالعات انجام شده نشان می دهد که بیشترین عوارض دوران بارداری در دوران پس از زایمان رخ می دهد. بنابراین دوره بعد از زایمان یک دوره بحرانی است. علاوه بر این اولین ارتباط بین مادر و کودک در این دوران برقرار می شود. بنابراین عاملین زایمان از مهمترین افرادی هستند که می توانند در ایجاد رابطه مناسب بین مادر و نوزاد در بدو تولد دخالت داشته باشند و پس از آن پرسنل مراقبت مادر و نوزاد در بخش های بعد از زایمان ایفای نقش می کنند. به علاوه تشخیص های پرستاری با متمرکز شدن بر روی مسائل مادری می تواند نیازهای مادران را در این دوران تشخیص دهند.
همچنین یکی از راه های حصول به رضایت استفاده کنندگان از خدمات بهداشتی، آموزش در جنبه های مختلف مراقبتی اعم از مراقبت های جسمی و روحی به مددجویان است. با توجه به کوتاه شدن مدت زمان بستری در بخش های بعد از زایمان، چنین دسترسی شاید در مواقع دیگر پیش نیاید و بایستی توجه داشت که مراقبت در بیمارستان در حد مطلوب و موثر صورت گیرد و شرایط مددجو هنگام ترک بیمارستان نباید بدتر از هنگام ورود به آن باشد، چرا که وقتی نارضایتی موجود باشد سازمان های ارائه دهنده مراقبتهای بهداشتی درمانی نمی توانند به مقاصد و اهداف دراز مدت خود دست یابند.
منبع: نشریه پیام پزشک، شماره 46.
