نینی سایت: من مربی یک مهدکودک و موسسه استعدادیابیام. پس از مدتها احساس اینکه مادران چندان از محیطهای اجتماعی کودکانشان خبر ندارند، من را بر آن داشت که از مشاهداتم در مهدکودک از فرزندانتان بنویسم تا بیشتر با روحیه آنها آشنا شوید. به نظر گاهی مشت نمونه خروار است و گاهی مشکلات بچههای دیگران میتواند همان مشکلی باشد که من با فرزندم دارم. در این سالها، با کار در مهدکودک بسیار به بچههایی برخورد کردهام که رفتارهایشان در خانه متفاوت از رفتارهایشان در مهد و محیطهای اجتماعیتر بوده است. این است که با خودم قرار گذاشتم، مادران را در جریان آن رفتارهایی که کمتر با آن در ارتباطند قرار دهم و مشاهدات عینی خودم را درباره فرزندانتان با شما در میان بگذارم.
صبح که بچهها پا به موسسه میگذارند، حدود سی دقیقه ورزش صبحگاهی انجام میشود. اکثر بچهها حرکات دسته جمعی و جنب و جوش کردن را حتی در قالب ورزش کردن دوست دارند، البته 90 درصد بچهها علاقهمندند که خودشان به دیگران ورزش بدهند و راهنمای دیگران باشند. این علاقهمندی وقتی بیشتر میشود که این نرمش و ورزش با بازی و پرش و بپر بپر همراه باشد. البته آنها عاشق نرمشهای صورت و شکلک درآوردن هم هستند. روزهایی که ورزش تنفس (زووو) انجام میدهیم، قهقهه میزنند و ورزشهای کششی و مدیتیشن برایشان عجیب و خندهدار است. اما واقعا چرا بچههایی که تا این اندازه ساکن و بیتحرکند، در مهد و موسسه به تحرک علاقه نشان میدهند؟
شادی رستمی، کارشناس کودک در اینباره میگوید: «کودکان دوست دارند که مدت زیادی از اوقات فراغت خود را به بازی؛ چه جسمی و چه ذهنی صرف کنند، اما مهم این است که ما چقدر به آنها مجال این کار را میدهیم و شرایط را برایشان آماده میکنیم». رستمی هیاهو و ابراز احساسات کودکان در هنگام بازی کردن را نشانهای از سلامت آنها میداند و میگوید: «بازی برای کودکان ارزشهای بسیاری دارد که میتوان آنها را به سه بخش تقسیم کرد: ۱. ارزش جسمانی ۲. ارزش عقلانی و شخصیتی ۳. ارزش اجتماعی.» اما به نظر او بچههایی که ورزش را فعالیتی سخت میدانند و به آن چندان تمایل ندارند، باید فکر دیگری برایشان کرد. به زعم رستمی ورزشهایی مانند دوچرخهسواری، شنا و پیادهروی خانوادگی بچه را برای فعالیت بدنی کردن تشویق میکند. اما باید این را به خاطر داشته باشید که در تشویق کودکتان برای ورزش کردن او را از رقابت با کودکانی که آنها را نمیشناسد دور کنید.