«هانیه رضایی» روانشناس، منطقه‌ی زنجان، اظهار کرد: آنچه که مسلم است نوزاد در بدو تولد نیازهای بسیاری دارد که مادر به‌طور ویژهای مسئولیت رسیدگی به آنها را دارد. شاید علت عمده‌ی حضور نوزادان در اتاق والدین رسیدگی به موقع به این دسته از نیازها باشد. به‌عنوان مثال تعویض به موقع و برطرف کردن گرسنگی نوزاد توسط مادر از بارزترین علل حضور نوزاد در نزدیکترین مکان به مادر است.
این روانشناس ادامه داد: مرز نوزادی تا هنگامی است که او بتواند واکنشهای اطرافیان را به خوبی متوجه شده و تا حدی بتواند بنشیند یا چهاردست و پا حرکت کند، پس از این زمان میتوان کودک را به اتاق دیگری منتقل کرد و هر چند ساعت یک بار به منظور سرکشی و بررسی حالات و شرایط به او سرزد. درواقع سنین یک تا دو سالگی بهترین زمانی است که میتوان کودک را از اتاق والدین خارج و با اتاق مختص خود آشنا کرد.
وی تصریح کرد: بسیاری از والدین فرزندشان را تا سنین بالاتر از سه سال هنوز در اتاق شخصی خود نگهداری میکنند و مردم از سختیهای جدا کردن اتاق فرزندشان گله و شکایت میکنند، طبیعی است که وقتی کودکی با محیطی انس بگیرد و مفهوم ترس و تاریکی را متوجه شود به سختی می‌شود او را به اتاقی فرستاد که در آن تنها بخوابد، درواقع کودک بالای سه سال معمولاً در برابر جدا شدن جای خوابشان از کنار والدین واکنشهای طولانی مدت نشان میدهند و به یک باره نمیشود جای آنها را از اتاق والدین جدا ساخت.
رضایی گفت: والدین باید ابتدا سعی کنند وسایل و اسباببازیهایی که او دوست دارد در اتاق وی قرار دهند. ساعاتی در روز به همراه کودک در اتاق او بنشینند و سعی کنند تمام قسمتهای اتاق را به او نشان داده و با او در اتاق بازی کنند. همچنین اگر اتاق کودک کمد دیواری یا قسمتهای ناشناخته دارد آنها را به کودک نشان داده و سعی کنند علاقهای بین کودک و اتاق شخصیاش برقرار کنند، به علاوه برای انتقال کودک به اتاق شخصیاش هرگز از کلمات و عباراتی امری مانند «باید به آنجا بروی» استفاده نکرده و با زبان خوش کودک را قانع به حضور در اتاقش بکنند.
این روانشناس یادآور شد: اگر کودکی بالای 5 سال بوده و حاضر نمیشود از والدین جدا شود میتوان با کمک روانشناس و بهرهگیری از مشاور او را به اتاق شخصی خود فرستاد.
منبع: ایسنا
