دکتر محمد زارع نیستانک در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه مکیدن انگشت از دوران جنینی آغاز می‌شود، گفت: نوزاد پس از تولد هم این تجربه لذت‌بخش و آرامش دهنده را تکرار می‌کند.
زارع نیستانک گفت: به تدریج مکیدن انگشت کمتر و اغلب تا دو سالگی قطع می‌شود ولی به دلایل مختلف این عادت باقی می‌ماند و بعد از 4 سالگی می‌تواند آسیب‌های زیادی برای کودک ایجاد کند.
این دکترای روانشناسی کودک تصریح کرد: اگر این عادت به صورت افراطی در کودک ادامه یابد، عوارض ماندگاری مانند اختلالات روانی، گفتاری و تغییرات دندان‌ها ظاهر می‌شود. فاصله بین دندان‌های بالا و پایین زیاد می‌شود و زبان به جلو می‌آید، تلفظ صداها مشکل و بلع تحت تاثیر قرار می‌گیرد.
وی با بیان اینکه از دیگر مشکلات مکیدن انگشت، آلودگی است که باعث عفونت دهان، انگشت و عوارض پوستی می‌شود، گفت: هنگام مدرسه عوارض بیشتر است و کودک از عملکرد خود خجالت می‌کشد، در برقراری ارتباط مشکل پیدا می‌کند و گوشه‌نشین می‌شود.
زارع نیستانک با بیان اینکه در درمان این مبحث همکاری روانپزشک، دندانپزشک، گفتاردرمانی و والدین موثر است، خاطرنشان کرد: مکیدن انگشت یکی از راه‌هایی است که کودک در شرایط اضطرار و مشکلات روحی خانوادگی برای رسیدن به آرامش برمی‌گزیند که باید زمینه‌های خانوادگی بررسی شود.
زارع نیستانک در پایان توصیه کرد: هرگز کودک خود را به خاطر انگشت مکیدن سرزنش نکنید، به او تذکر ندهید و ایراد نگیرید. بلکه سعی کنید فشارهای روحی او برطرف شود.
منبع: ایسنا
