زندگی آپارتمانی با فرزندان پر سر و صدا

چه طور هم پدر و مادر و هم همسایه خوب باشیم؟

زندگی آپارتمانی معمولاً یک دردسر عاطفی بین پدر و مادر خوب بودن و همسایگی خوب ایجاد می کند. والدین می خواهند به بچه ها اجازه بازی کردن بدهند اما همیشه نگران آزار دادن همسایگان هستند. خانه به عنوان یک فضای خصوصی برای آرامش و سکوت در نظر گرفته شده است. صداهایی که نفوذ می کنند سر و صدا محسوب می شوند. همسایه آپارتمان "خوب" از اصواتی که به خانه همسایگان نفوذ می کند جلوگیری می کند. این مسئله تقریباً غیرممکن است زمانی که کودکان باهم درگیر می شوند. به ویژه هنگامی که آپارتمان ها ضعیف طراحی شده اند. نقاط فشار اصلی شامل گریه در شب و بازی و دویدن در روز است. 

والدین در مورد چالش های آموزش خواب در یک آپارتمان صحبت کردند. آنها می خواستند همسایگان محتاط باشند، بنابراین وقتی فرزندانشان این کار را نکردند مضطرب و گناهکار بودند. نظارت بر بازی کودکان برای به حداقل رساندن سر و صدا باعث می شود والدین احساس "پلیس سرگرم کننده" داشته باشند.  والدین برای مدیریت نویز استراتژی های زیادی را امتحان کردند. پایین آوردن تشک های فرش و کف ، محدود کردن برخی از فعالیت ها به اتاق های بدون دیوار مجاور یا ساعات "مناسب" ، بستن پنجره ها و پوشاندن منافذ هوا. انتظار اینکه صدای فرزندانشان در آپارتمان ها نباشد وجود ندارد.

مردم به آپارتمان های ساخته شده برای خانواده ها احتیاج دارند

تغییرات گسترده تری مورد نیاز است. خانواده هایی که در آپارتمان ها با کودکان زندگی می کنند هنجارهایی را به تصور میکنند که خانه را به عنوان محلی برای آرامش مشخص می کنند. که "همسایگان خوب" را به عنوان همسایگان آرام تعریف می کند. این کودکان را به عنوان متعلق به جای دیگر (خانه های جداگانه) قرار می دهند.  آنها در خانه با چنین هنجارهایی روبرو می شوند که مانع از تلاش آنها برای تنظیم صدا می شود. خانواده هایی که در آپارتمان ها زندگی می کنند به طور فعال استراتژی هایی را برای "کارکردن" زندگی روزمره دنبال می کنند. اما فقط موارد بسیار زیادی وجود دارد که افراد می توانند تغییر کنند. مشکل گسترده تر طراحی و عملکرد صوتی ضعیف آپارتمان ها همچنان پابرجاست.