یک بیماری خود ایمنی زمانی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن به طور معمول با ویروس ها، باکتری ها و عفونت ها به اشتباه به بدن شما حمله می کند. بیش از 100 بیماری خود ایمنی وجود دارد. هر بیماری منحصر به فرد است اما بسیاری از این علائم را دارند:
خستگی
سرگیجه
مشکل در تمرکز
تب درجه پایین
بی حسی و سوزن سوزن شدن دست و پا
ریزش مو
تغییر یا بثورات پوستی
از آنجا که این علائم اولیه تا حدودی مبهم هستند تشخیص صحیح ممکن است دشوار باشد (و مدتی طول بکشد). بیماری های خودایمنی معمولاً از طریق سابقه جامع و معاینه فیزیکی، آزمایش خون، تصویربرداری (اشعه ایکس، ام آر آی و آزمایشات سونوگرافی) و سایر موارد تشخیص داده می شوند.
شایعترین بیماریهای خود ایمنی کدامند؟
بیماری های تیروئید
پسوریازیس
دیابت نوع 1
بیماری التهابی روده
روماتیسم مفصلی
لوپوس
اسکلروز چندگانه
چرا زنان بیشتر از مردان دارای بیماری های خود ایمنی هستند؟
شواهد نشان می دهد که استروژن می تواند در شیوع بیماری های خود ایمنی در زنان نقش داشته باشد. بیشتر زنان در سال های باروری با افزایش سطح استروژن دچار لوپوس می شوند. تصور می شود تستوسترون مارکرهای التهاب را کاهش می دهد. التهاب در بسیاری از بیماری های مزمن نقش دارد. زنان احتمالاً به یک بیماری خود ایمنی مبتلا می شوند تا حدودی به دلیل نقشی که ژنتیک به سیستم ایمنی بدن یا کروموزوم X مربوط می کند. برخی از مطالعات انسانی و حیوانی ژنی را بر روی کروموزوم X پیدا کرده اند که ممکن است تمایل زنان به داشتن یک بیماری خود ایمنی را توضیح دهد اما برای ارزیابی این فرضیه باید مطالعات بیشتری انجام شود.
چه چیزی باعث بیماری خود ایمنی در زنان می شود؟
نظریه های مختلفی در مورد آنچه که در نهایت باعث بیماری خود ایمنی در زنان می شود وجود دارد. قرار گرفتن در معرض بیماری های عفونی در زنان بیشتر از مردان در معرض خطر خود ایمنی است. زنان پس از عفونت نسبت به مردان به احتمال زیاد واکنش خود ایمنی دارند. آنتی بادی های خود ایمنی گروه هایی از پروتئین های ایمنی بدن هستند که می توانند برای بدن مضر باشند. این امر هنگامی رخ می دهد که سیستم ایمنی بدن گیج شده باشد و نتواند تفاوت بین پروتئین های "خود" و "غیر خود" را تشخیص دهد. آنتی بادی های خودکار ممکن است باعث التهاب شده و به بافت ها و اندام های سالم آسیب برساند و منجر به یک بیماری خود ایمنی شود. سایر محرک های احتمالی بیماری های خود ایمنی ممکن است شامل ژنتیک یا رژیم غذایی غربی باشد که شامل چربی و کلسترول بالا، پروتئین بالا، قند بالا و نمک اضافی و غذای فرآوری شده است.
درمان بیماری های خود ایمنی به چه صورت است؟
در حالی که هیچ درمانی برای بیماری های خود ایمنی وجود ندارد اما پیشرفت در داروها پیش آگهی بهبود یافته و عملکرد بیمار را فراهم می کند. اصلاح سبک زندگی ممکن است در کاهش یا کاهش شعله ور شدن ایمنی خودکار بسیار مفید باشد. آنها عبارتند از:
کاهش استرس
رژیم غذایی سالم
ورزش
بازخورد زیستی
کاهش مصرف الکل، تنباکو یا سایر مواد
عادتهای خوب خواب
روابط سالم
فیزیوتراپی
گزینه های درمان پزشکی برای بیماری های خاص متفاوت است اما ممکن است شامل موارد زیر باشد:
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (ایبوپروفن ، ناپروکسن):
این داروها با نام NSAID نیز شناخته می شوند درد را درمان می کنند و التهاب را کاهش می دهند.
کورتیکواستروئیدها (پردنیزون، کورتیزون):
این نسخه ها با التهاب مقابله می کنند و فعالیت سیستم ایمنی بدن را کاهش می دهند.
جایگزینی هورمون (انسولین، لووتیروکسین):
شرایط خود ایمنی مانند دیابت نوع 1 و کم کاری تیروئید نیاز به جایگزینی مداوم یک هورمون خاص دارد.
سرکوب کننده سیستم ایمنی (سیکلوسپورین ، متوترکسات):
این داروها سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کنند و ممکن است برای درمان لوپوس، آرتریت روماتوئید و پسوریازیس استفاده شوند.
ایمونوگلوبولین داخل وریدی:
در این روش درمانی از مخلوطی از آنتی بادی ها برای درمان تعدادی از شرایط سلامتی استفاده می شود.
منبع: www.singlecare.com
