سلام عزیزم.کاش نه شما اینجا بودی و نه من...منم دخترمو هفته ی پیش به خاک سپردمش.۱۲ روزه بود...قشنگ ترین و بامزه ترین‌نوزاری بود که دیدم...بدنش مثل برف سفید بود...عاشقش بودم.توی آغوشم شیرش دادم اروغشو میگرفتم...از وقتی ۲۸ هفته حامله بودم فهمیدم‌مشکل قلبی داره.دنیا اومد و عملش کردم اما قلب کوچیکش تحمل نکرد و پرکشید...
با همه ی وجودم درک میکنم حال تک تکتونو...اما خدارو هزار بار شکر کنین قبل از این که کامل بشه و دنیا بیاد و ببینیدش این اتفاق افتاد وگرنه صدبار بدتر بود...من تهدید به زایمان زودرس بودم الان میگم اگه همون موقع رفته بود چقدر بهتر بودم...
خیلی روزای سختیه ولی همش به این فکر میکنم اگر دخترم میموند و از پس عمل برمیومد و دو سال دیگه سه سال دیگه به خاطر مشکلش از پیشم میرفت اون وقت میخواستم چه خاکی به سرم بریزم؟؟ من که ۱۲ روزش بود اینجوری وابسته شده بودم بعدها میخواستم چکار کنم...
خیلی سخته اینو بگم ولی شکر کنیم هممون...به خدا که این امتحان ما خیلی راحت تر از امتحان کسیه که بچه اش مریض و جلوی چشمم اب میشه و اخرش یه روز از دست میره...اگه ما فکر میکنیم ۹ ماخ زحمت کشیدیم و ۹ ماهمون تلف شد اون‌مادر چی بگه بعد سال ها زحمت؟؟؟ الهی به حق فاطمه ی زهرا همتون مادر بشین...به زودی.
دوستم بعد ۹ ماه چشم انتظاری و در حالی که همه ی غربالگری هاش همیشه خوب بود وقتی ۴۰ هفته زایمان کرد تا بچه دنیا اومد دیدن سنروم دان داره و مشگل قلبی...الان هم دخترش ۶ ماهشه و عمل قلب باز داره...من روم‌نمیشه از غصه هام بهش بگم چون غصه ی اصلی برای اونه نه من...بیاین هممون خودمونو بسپاری به خودش.
بچه هابرامنم دعاکنید
یه بار دکتر زنانم بهم گفت هر وقت تو یک ساعت ۳ بار انقباض کردی سریع خودتو برسون بیمارستان.بهش گفتم دکتر جان من ساعتی ۱۰ بار انقباض میکنم.اون فکر کرد من‌نمیدونم دارم چی میگم ولی واقعیت همین بود و موندن دخترم توی دلم عین معجزه بود...میخواست منو به این روزا برسونه...
