پیش دبستانی ها به پیش(نیمه اول 83،نیمه دوم82)

سلام
من یه مدتی بیمار بودم یکی دو روزی میشه که الحمدلله بهتر شدم
مامان سهند جون و بقیه دوستان من یه تصمیم بسیار فجیع گرفتم میخوام پسرم رو دیگه به پیشدبستان نفرستم
اونقدر تو این یکماه و اندی با مشکلات ریز و درشت دست و پنجه نرم کردم که دیگه بریدم
اول اینکه اون مربی که پسرم دوستش داشت با بیرحمی تمام یکهفته بعد از بازگشایی نیومد و پسرم اصلا مربی جدیدش رو دوست نداره از محیط مدرسه یکهو متنفر شد.بعدشم سرماخوردگی مکرر پسرم برای خودش و ما اعصاب نگذاشت.همش سرفه همش تهوع.چندبار بالا آورد.خلاصه من هم از مدرسه بیزار شدم چه برسه به این طفلک که از روز اول از مدرسش خیر ندید.چند وفت پیش تو این هوای سرد برده بودنشون حیاط برای بازی این پسر بدشانس منم خورده بود به یه بچه شری که داشته میدویده و هردو بشدت دردشون میاد و از بینی پسمل بنده هم خون میاد سرتون رو درد نیارم اومد خونه دیدم لباساش خونیه زنگزدم مدرسش اون خانمی که گوشی رو جواب داد ودرست نمیدونم کی بود بطور کل زد زیر قضیه و گفت خوندماغ شده خلاصه منو بگی دیوانه شدم خدایا چی شده بچه من سابقه نداشته تا عصر حالم بد بود که رفتم سراغ دفتریادداشتش که دیدم مربیش هم این جریانی رو که پسرم تعریف کرد رو تایید کرده دیگه داشتم از دست اون خانمی که تلفن رو جواب داده بود منفجر میشدم .بگذریم
شبش تب کرد چه تبی بله...آنفولانزای فصلی گرفته بود و تا الانم سرفه هاش ادامه داره و حدود دو هفته ای هست که مدرسه نرفته و تا بهش میگم از شنبه بریم گریش میگیره و میگه میخوای بازم طوریم بشه.خلاصه که مرددم که یا نفرستمش تو این هول و ولای آنفولانزا چون بدنش خیلی ضعیف شده یا اینکه مدرسش رو عوض کنم یا...؟

اگه اون مربی اولش بعد از یکهفته غیبش نمیزد شاید هیچکدام ازین اتفاقات نیفتاده بود.خدا میدونه دیگه صدای سرفه هاش مثل پتک رو سرم فرود میاد کلی هم آمپول و دارو نوشجان کرده کمخون شده خلاصه مکافات داریم حسابی

التماس دعا

مامان سهند و کتی عزیز ممنون از راهنماییهاتون
حرف شما درسته عجولانه تصمیم گرفتم شاید اگه حرفهای شما نبود بطور کل قید مدرسه رو زده بودم.
مامان سهند پسرم اصلا مهد نرفته چند ماه بعد از تولدش درس و کار رو بوسیدم و گذاشتم کنار و چسبیدم به بچم گفتم مربی مهد هیچوقت نمیتونه جای من رو براش پر کنه تازه یه مربی مهد چطور میتونه به اینهمه بچه که تشنه محبت هستن محبت کافی داشته باشه خود پسرم هم با محیط مهد اخت نشد و متاسفانه اونها هم با یکی دو تا بچه روبرو نبودند تا بچه من رو به مهد علاقمند کنند خلاصه اینکه بعد از یکی دو ماه دیگه نگذاشتمش مهد اونموقع شاید حدودا 4 ساله بود.حالا خودم رو بخاطر فداکاری اونروز خیلی سرزنش میکنم به تنهایی و خونه عادت کرد حتی جرات نمیکنم به فرزند بعدی فکر کنم چون میدونم تحملش رو نخواهد داشت.
پس مشکلات پارسال شما رو حالا من دارم.از صبح دارم مثل آدم بزرگها باهاش صحبت میکنم ولی نرود میخ آهنین در سنگ.باورتون نمیشه اضطراب میاد سراغش حتی دستاش یخ میکنه
یادم رفت بگم امروز با مدیرشون صحبت کردم گفت ما هرسال با همچین بچه هایی روبرو میشیم و معمولا با کمی توجه بیشتر مشکلشون حل میشه اگه نشد میفرستیمش پیش روانشناس .
ولی باز هم نمیدونم چکار کنم دلم نمیاد با بغض و گریه بفرستمش.همش میگه میشه مامان اصلا حرف مدرسه رو نزنی چون من نه مربیم رو دوستدارم و نه بچه های کلاس رو و نه حتی خود مدرسه رو.میگم چرا میگه چون خانممون اصلا مهربون نیس بچه ها هم همش اذیت و شلوغ میکنن یه پسر خیلی گنده(عذر میخوام)تو کلاسمون هس همش شلوغ میکنه کیفش رو پرت میکنه دادو بیداد میکنه اعصاب همه رو خورد میکنه همش باید نقاشی بکشیم من دوستدارم هرچی دلم میخواد بکشم اما مربیمون اجازه نمیده حوصلم سر میره اون مربیمون خوب بود همش برامون مسابقه و بازی انجام میداد اما این همش درس میده و نقاشی خب منم حوصلم سر میره
بهش میگم همیشه زندگی بدلخواه آدما نیست مگه بابات خوشش میاد 5 صبح از خواب پاشه بره سرکار اما وظیفشه تو هم وظیفته درس بخونی ماهم 12 سال درس خوندیم میگه خب مدرسه بده آدم مریض میشه آدم بالا میاره حوصلش سر میره اما تو خونه آدم حالش خوبه سرفه نمیکنه مریض نمیشه دماغش خون نمیاد ....خلاصه این بحث بدون نتیجه ادامه داره البته میدونم اگه بفرستمش مبارزه و مخالفت نمیکنه اما همه رو میریزه تو خودش دوباره حالت تهوع و تب و ... شروع میشه

میتونم چند تا سوال بپرسم
1.صبح فرزندانتون با میل و رغبت برای مدرسه رفتن از خواب بلند میشن یا نه ،غرغر میکنن؟
2.تو مدرسه لذت میبرن یا حوصلشون سر میره؟
3.تکالیفشون رو با رغبت انجام میدن یا باید مدام تذکر بدید؟
3.تغذیشون رو میخورن یا برمیگردونن خونه؟
4.از مدرسه تعریف میکنن یا فقط ازروی عادت و اجبار میرن؟
راستش مساله ای که فکر من رو مشغول کرده اینه که شاید واقعا مربیشون خوب نیست چون پسرمن هفته اول با مدرسه مشکلی نداشت.میدونم خیلی حساسم ببخشید دیگه

شیده مامان سهند کتی سلام
وبقیه دوستانی که فقط نظاره گر هستید هم سلام
از راهنماییهای خوشگلتون ممنون
پرونده پسرم رو با هزار مکافات از مدرسش گرفتم .کلی هم خسارت ازمون گرفتن.
با اینهمه مشکلی که برای ما بوجود اومد آخرشم ما خسارت باید میدادیم .حالا کی خسارت روحیه درب و داغون پسر 5/5 ساله مارو میده خدا عالمه.روحیه ای که معلوم نیس چطور باید ترمیم شه چقدر زمان میبره.بگذریم
اینو بگم که روزهای اول معمولا بچه ها با مدرسه مشکل دارن و کم کم عادت میکنن اما روز اول پسرمن بدون هیچ مشکلی رفت سر کلاس حتی وقتی مربیش دستشو گرفت برد یه نگاه غم انگیز هم بهم نینداخت خیلی ریلکس دستشو داد و رفت که حتی من تو دلم گفتم بی معرفت من از تو بیشتر دلتنگم اما دقیقا از روزی که مربی جدید اومد این بچه انگار از این رو به اون رو شد .درست یادمه روزهای اول خودش صبح پامیشد اما هفته دوم با التماس پا میشد هفته اول راحت صبحانش رو میخورد اما از هفته بعد هر چی میخورد چه تو خونه چه تو مدرسه بالا میاورد.پس این مشکل تو همون مدرسه براش ایجاد شده درسته پسرم خجالتی هست محیط خونه رو بیشتر دوستداره اما این خصوصیات باید روز اول بیشتر نمود میکرد نه یکهفته بعد .دقیقا این بلا سر خودم هم تو بچگی اومد خانم کلاس اولمون چند روز بعد از بازگشایی مدارس غیبش زد چند روزی هم معلم نداشتیم تا بعد از مدتی یه معلم عنق اومد سر کلاسمون برای همین خوب درکش میکنم چه حالی داره اما برام جالبه بقیه نوآموزها همچین مشکلی براشون پیش نیومده خواهرم میگه پسرت مثل فرید میمونه مثل دخترهاس که معلمشون عوض میشه گریه میکنن وگرنه پسرا که عین خیالشون نیس حالا یه پسرخیلی خیلی با محبت هم پیدا میشه اینطوری میگن

شیده جون آخه تو پیشدبستان که اجازه نمیدن زودتر از ساعت تعطیلی بیارمش یا دیر ببرمش.مجبورم از 8 تا 12 حتما بذارم بمونه چون درس میدن بهشون. کاش دستورالعملتون رو تو 4 سالگیش بلد بودم تا به مهد عادتش میدادم تو شهر غزیب بودم تنها بودم هیچکسم نبود راهنماییم کنه دوستهایی مثل شما هم اونموقع نداشتم

کتی جون آخه تو مهد وقتی میدیدم غذای بچم میمونه تو ظرفش وقتی هم بهشون میگفتم چرا غذاش رو ندادید میگفتن آخه نمیخوره. دلم ریش میشد تو دلم میگفتم بله تو که مامان نیستی تا هزار تا قصه بگی تا بچه تا آخر غذاش رو با ولع بخوره.با چشمهای خودم دیدم یکی از بچه ها غذاش رو گذاشتن جلوش اون هم 3 قاشق خورد و رفت غذاش هم ماکارونی بود دور تا دور دهانش روغنی بود یه نفر نیومد دهان این بیچاره رو پاک کنه دلم اونقدر سوخت که نگو.یا دیدم تو اتاق زیر دو سال کنار هم به ردیف خوابیدن اون یکی گریه میکنه مربی داره تند تند شیر خشک آماده میکنه با خودم گفتم یعنی سینه این مادر الان رگ نمیکنه درد نمیاد پس چطور طاقت میاره حتما این بچه دلش میخواد شیرش رو با بوی تن مهربون مادرش بخوره اما...با خودم میگفتم اگه بزرگ شه حتما بهم میگه تو که برام زحمتی نکشیدی منو انداختی مهد رفتی دنبال درس و کار میترسیدم اگه تو پیری بهش بگم پسرم ازم مراقبت کن از دست و پا افتادم بگه برو مهد پیرزنها برو خونه سالمندان میبینی تا کجاها فکرای دیوانه وار کردم.میدونم این تفکرات همش غلطه اما چه کنم اونموقع این بذهنم میرسیدفکر میکردم فداکارترین مادرروی زمینم که تمام علائقم رو گذاشتم کنار و عمرم رو ریختم بپای بچم اما زهی تصور باطل زهی خیال محال.باید میگذاشتم سختیهای روزگار صیقلش بده تا جلا پیدا کنه