سلام عزیزای من، دور از جون، کسی بین شما هست توی بچگی پدر یا مادرشون رو از دست داده باشن؟
- وقتی بچه بودین از خدا چی می‌خواستین؟
- الان که بزرگ شدین از خدا چی می‌خواین؟
- چه کمبودی رو احساس می‌کنین؟
- چی خوشحالتون می‌کنه؟
- یتیمی که خیلی موفق میشه چطوری با مسائل کنار اومده؟
- لکنت زبان یا حواس‌پرتی دارین؟
- به چه کسی خیلی وابسته هستین؟
اگر ممکنه سنتون رو هم بگین و اگر درمورد فکر خواهر یا برادراتون هم نظری دارین بفرمایین.
من 8 ساله بودم مادرمو از دست دادم. خیلی دلم براش تنگ میشه ولی تجربه خوبی بود چون رو پای خودم بزرگ شدم
من
پنج سالگی پدرمو از دست دادم
نه لکنت ندارم حواس پرتی ندارم مثل بقیه گاهی یه چیز یادم می‌ره
خواهر برادر تنی ندارم
یک سال بعد مادرم ازدواج کرد با آقایی که واقعا در حقم پدر بود و هست من اصلا احساس نکردم ایشون پدر من نیست یه خواهر ناتنی دارم
آرزومم از اول بچگی این بود که یه اسب داشته باشم😁
الان ۲۱سالمه بچه هم دارم
من تنها چیزی که اذیتم می‌کرد این بود که بزرگتر که شدم با خودم فکر میکردم وظیفه ی ناپدریم این نیست که خرج منو بده و اینا
از اینکه چیزی برام می‌خریدم یکم معضب میشدم اونا هیچوقت منت و اینا نداشتند من خودم این حس رو تو خودم داشتم
حالا چرا پرسیدی اینو؟
من شجره نامم رو گفتم برات😂
من فقط اینو میدونم کسایی که از داشتن پدر یا مادر محرومن خودشون پدرو مادرای خیلی خیلی خوبی میشن
شما رو به خدا اگه اطرافتون بچه يتيمى هست خيلى حواستون بهش باشه نذاريد كوچكترين ظلمى چه روحى چه مالى در حقشون بشه
