زندگی قبل بچه یا بعد بچه

بچه عزیز ترین موجود هست مخصوصا برای مادر 

و این هم شیرین و هم ترسناک 

چون خوشحالی اون خوشحالی تو هست و غم و درد و ناراحتی اون صد برابر بیشتر هم برای تو هست 

و خب میتونه باعث رشد و تعالی بشه

والا بچه بیشتز اذیت داره 

مریضی گریه شب بیداری و....

جایی نمیتونی بری 

بزرگ میشن بهتره

پسرم ۹ سالشه فعلا که از بچگیش خیییلی بهتر شده و من آزادتر 

حالا نوجوون بشه دیگه نمیدونم 

به نظر من قبل بچه بهتره 

من بعد بچه داغون شدم نه شب داشتم نه روز نه خواب نه خوراک 

مسئولیت به شدت سنگینیه

خدا بچمو حفظ کنه من که دیگه قصد ندارم بچه بیارم

ن ب نظرم فقط یه دلیل داره اونم بیماری پسرمه ک باعث میشه هر روز ببینم کسی ک حاضرم جونمو بدم تا خار ب پاش نره با بقیه ی بچه ها فرق داره و عذاب میکشه

هر کدوم یه مزیت هایی داره  ولی بدون بچه بعد چند سال انگار یه چیزی کمه با بچه هم که دردسر و فکر خیال زیاده . البته انتخاب بچه دار نشدن باشه قضیه فرق داره 

بستگي به بچه داره

بچه من بشدت ناآرام و ریفلاکسی نق نقو شب بیدار و همش مریض و خییلی اذیت شدم 

ولی بچه های آروم اونقدری اذیت ندارن میتونی کنارش خوش بگذرونی

خیلی خسته ام، ولی بچه انگیزه میده

ممنون عزیزم

اره خودت راحت ميشي فيزيكي

ولي فكرت بيشتر درگير ميشه چون ديگه تنهايي وارد اجتماع ميشه بايد نتيجه تربيت بچه رو بيينه 

هیچ وقت نتونستم خودم رو قانع کنم و به اون مرحله برسم که مادر بشم 

فکر آینده ش 

فکر همه چیزش 

حتی اینکه آیا دوست داره به این دنیا بیاد؟ 

این خانواده رو دوست داره؟ 

میتونم بهش کمک کنم استعداد هاش رو بشناسه 

میتونم بهش کمک کنم رسالتش رو بفهمه؟ 

می‌تونه آدم شادی باشه؟ 

و خیلی چیزهای دیگه 

من و همسرم خودمون انتخاب کردیم فرزند نداشته باشیم 

و هر روز راضی تریم

بعد بچه ولی درکل 

من زندگیم فرق چندانی نکرد چون شوهرم خوب نیست یعنی از بعد عروسی متوجه شدم توچه چاله ای افتادم😔 ولی چون میخواستم بمونم و جدانشم بچه آوردم ک البته روحیه م یکم بهترشد الانم جونم ب نفس بچه هام بنده 

ولی بعد بچه ی غمی داره ک میبینی داره بزرگ میشه و من دلم بشدددددت برای نوزادی هاش برای کوچیکی هاش برای دیروزش تنگ میشه،،، یکبار اینقدر گریه کردم بند نمیومد اشکام دلم تنگ شده بود