قدیما خیلی ملاحظه میکردم حرفامو نمیزدم تلافی نمیکردم و اوج فوران احساساتم گلایه کردن و گفتن ناراحتیم بود
اما کم کم به این نتیجه رسیدم نمیشه اینجوری زندگی کرد انگار روش خواهرم درست تره شخصیتامون زمین تا آسمون فرق داره
من همیشه احساساتی بودم و مواظب بودم تو حرفام کسی ناراحت نشه اما اون جز خودش و حال خوب خودش هیچی براش مهم نیست و جالب اینکه از من خیلی موفق تره و تقریبا هم سن هم هستیم
به نظرم آدم وقتی ناراحت میشه نباید گلایه کنه باید ناراحتیشو همون لحظه جبران کنه و خودشو راحت کنه نباید مثل ذلیل ها بگه چرا منو ناراحت کردی من آدم خوبیم تو رو خدا منو دوست داشته باش اشتباه فهمیدی و سو تفاهم شده و توضیح بده باید طرفو بشونه سرجاش که اون هم همون ناراحتی رو تجربه کنه حالا یا با سکوت و تحقیر طرف یا با جواب دندون شکن
