انسان ذاتا تنهاست
از همان لحظه که از مادر زاده میشه دنبال یه جفت رویایی میگرده
کسی رو میبینه و ناگاه فکر میکنه دیگه تمام تنهایی هام تمام شد،اون جفت جادویی مو پیدا کردم
اگر خوش شانس باشه و با اون فرد به وصال برسه،،بعد از فروکش کردن نئشگی وصال،،مغز واقعیات اون فرد رو میبینه،،و درک میکنه که اون جادویی نیست
خیلیا دنبال عوض کردن اون فرد و پیدا کردن جفت جادویی دیگه میفتن
ولی عافل ازینکه این تنهایی انسان باهاش عجین شده
چاره ای جز پذیرش این تنهایی نیست..