دارم با خون دل این خونه زندگی میکنم. دوستان گفتن بچشون نیستی من والا ناراحت هم نشدم چون میدونستم و خوشحالم. خیلی دلم میخواس بدونم خانواده واقعیم کی هستن ولی انقد روحیه ام بده که حوصله ندارم بخدا. فقط یه بار یه خانومی زنگ زد مادرم رفت اتاق نمیدونم چی میگفت
ازفرم بینیت
یه دعوای بزرگ راه بنداز بگو من فهمیدم بچتون نیستم
شاید تو عصبانیت یچی گفتن
فقط میخوام از این شهر و از این خونه برم. اینجا منو بیمار کرده. 26 سال با بدبختی زندگی کردم البته نه از لحاظ مالی بلکه از لحاظ روحی. دنبال خانواده خودمم نمیگردم اونا هم بدتر از اینان که ولم کردن میخوام فقط تنها باشم برم شهر دیگه خلاص بشم از اینا فقط
من ک تو خونه دنیا اومدم و مطمئن م بچه خودشونم
همیشه می گن ناخواسته بودی هر کار کردیم سقط نشدی
خواهر برادری داری؟
اصرار بر رفتن نکن شاید واقعا بچه شون باشی دليل نداره اینجور فکر کنی هیچکس واسه خاطر ابرو بچه کسی رو بزرگ‌نمی‌کنه هیچ قکر کردی از کجا پیدات کردن هیچ فکر کردی بچه بزرگ کردن چقدر سخته مگه دیوانن برن بچه یه غریبه رو بیارن و تا این سن برسونن اخه
درسته اختلاف عقیده دارید ولی بچه خودشونی
تاپیک‌آخرم حس ششم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز