دلم میخواد تنها باشم روزمرگی های دوستم رو میشنوم حوصلم سر میره اصلا مهم نیس برام دوست ندارم دیگه با کسی حرف بزنم چون حرفاش برام خسته کننده میان فقط اینکه باهم صمیمی هستیم میخوام یواش یواش ارتباطم رو کمتر کنم دیگه واقعا حوصلم نمیشکه دوست بدی نیست تشویق میکنه آدم رو ولی من دیگه بچه نیستم که کسی تشویقم کنع خودم صلاحم رو میدونم انرژی منفی‌میگرم هر دفعه صحبت کردنی.
من یه رفژق دارم دو کلمه حرف حساب باهاش می خوام بزنم هر دفعه مسخرم می کنه اصلا افسرده میشم یه کلمه میگه
درک میکنم....
همان کم کم راه چاره است
کارها و تصمیماتت رو نگو
تولد و مناسبتها هم ب رو خودت نیار
اما دوست خوب نعمته حد و حدود تعیین کن اما حیفه از دستش بدی
اما وقتی از حد میگذرونن چاره نیسا
من مثلا خودم وقتی میبینم دوستام همه سروسامون گرفتن من همیشه زندگیم یکنواخته دوس ندارم دیگ ادامه بدم بخدا بحث حسادت نیس آدم ولی حس بدی بهش دس میده اطرافیان هی سال به سال زندگیشون یه تغییری میکنه من ۲۷سالمه هنوز مث ۱۸سالگیمه همه چی
دقیقا آره منم اینطوریم
من الان شرابطم طوریه نمیتونم کار کنم و دانشجوم این دوستم هم اصرار میکنه برو کار کن هز دفعه تکرار میکنه به خدا منم دیگه زده شدم طوری شده دخالت میکنه دیگه تو کارهام و این هم تقصیر منه چون خودم اجازه دادم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز