مهمان نورسیده👶 قسمت هجدهم💟 دختر عشایر🌸🦋💝

اما به چشم بر هم زدنی،یک ماه تمام شد و باید به تهران ،طبقه دوم منزل مادر شوهرم برمیگشتم.

همسرم به دنبال من آمد و با هم به تهران برگشتیم.

حالم دوباره بد شد،غذا نمیخوردم.حالت تهوع داشتم .فقط دم غروب خوب میشدم.این حالت تا پنج ماهگی ادامه داشت.بعد از آن کم کم بهتر شدم.همسرم پیشنهاد دادند که از دانشگاه انصراف بدهم و من قبول کردم.چون حالا مادر شده بودم و سلامت بچه از همه چیز مهم تر بود.

روزها تند و تند می‌گذشتند و ماه ها هم همینطور...

آن روزها موشک باران بود.صدام وحشیانه به  تهران موشک میزد.

پا به ماه بودم.اول شب دیدم که تخت سرتا سر خیس شد.سریع به بیمارستان رفتیم و گفتند کیسه آب پاره شده.

قرار شد تحت نظر بمانم.

انیس خانم که برای کاری تهران بود،کنارم ماند.

به من سرم وصل کردند و آمپول فشار زدند.

من فکر میکردم همان درد سبک و اولیه درد زایمان است و با خودم فکر میکردم زایمان زیاد درد ندارد...

درد شدید شد و من اصلا انتظارش را نداشتم.

چون دیشبش را نخوابیده بودم،بین دردها خوابم می‌برد.

بالاخره پروسه سخت و طاقت فرسای زایمان به پایان رسید .

انیس خانم شب کنارم ماند و فرشته کوچولو را نگه داشت تا من راحت بخوابم.

زن برادرم خودش یک فرشته بود.

انیس خانم مهربان،تا ده روز کنارم بود.فرشته کوچولو را حمام کرد و و راه و روش بچه داری را به من یاد داد.

فرشته کوچولو بزرگتر که شد دوباره دانشگاه شرکت کردم و این بار در رشته دیگری برای لیسانس قبول شدم.

همسرم همان طور که به پدرم قول داده بود، برای ادامه تحصیل کنارم بود . بعد از لیسانس با وجود فرزندان بعدی،باز هم از من حمایت کرد تا ارشدم را هم بگیرم.

و بعد برای دکترا هم تشویقم کرد.

اما چون در شهر دیگری پذیرفته شدم،دیگر ادامه ندادم.

من به آرزوی بزرگم که دبیری دبیرستان بود،نرسیدم.

مگر می‌شود انسان به همه آرزوهایش در این دنیا برسد؟!

سال چهارم کارشناسی یکی از فرزندانم دو ماهه بود.ترم آخر بود و امتحانات شروع شده بود.موقع امتحان سوم ،بچه بخاطر واکسن تب کرده بود.

یادم هست که تند تند جواب سوالات را نوشتم که زودتر به خانه بروم.

تا به خانه برسم ،از نگرانی نمی‌دانستم چکار کنم.

وقتی رسیدم بچه داشت می‌خندید و سرخوش بود.

پدرش مسکن داده بود و تب خیلی زود قطع شده بود.