من هنوزم تباهم خودمم میدونم ولی چه کنم
من یک والد کمالگرا هستم برای خودم
اگر فرزند یه کاری کنه حرفی بزنه یا کسی چیزی بگه ناگهانی در افکار غوطه ور میشم شبها نمیخوابم گریه میکنم با چندین مشاور صحبت میکنم
دعواش کنم شب نمیخوابم حالم بد میشه حالا دچار تروما نشه
از بس ویدیو های روانشناسی نگاه کردم گاهی حالم از خودم بد میشه
مدام در حال تلاشم که یک مادر بی نقص باشم با اینکه میدونم محاله
گاهی به یه اختلال شک میکنم اینقدر ذهنم درگیرش میشه که چند روز هیچی نمیتونم بخورم
بعد جالبیش اینکه همه اینا در وجود خودمه از بیرون هیچ کس نمیفهمه اینقدر حواسم هست این حس روی فرزندم تاثیر نزاره
پنهان کردن هجوم این افکار خودش یه بار سنگین روی دوشمه
آخ نباید اینجوری باشی منم همینجوری بودم که زندگیم رو سر بچه اولم به فنا دادم اما سر بچه دومم چون فاصلشون کم بود دیگه فرصت نداشتم زیاد حساسیت به خرج بدم دیدم چقدر زندگی آسون تر شد و خدارو شکر بچه دومم که با آرامش بیشتری بزرگ شد مهربون تر و خوش اخلاق تر و باهوش تر شد
منم همینطوری بودم دومی ناخواسته اومد یادمه وقتی فهمیدم باردارم زار زار گریه میکردم میگفتم بچه اولم تازه وقت درس و کلاسش میشه این یکی تو دست و پامه نمیزاره به اون برسم فکر میکردم می‌خوام شق القمر کنم برای اولیه الان ده سال گذشته و واقعا به حساسیتام میخندم .
دومی الان آنقدر راحته از دستم اما اولی رو بیچاره کرده بودم با کارام
من خیلی کنترل میکنم که خیلی به نظر نیاد چون میدونم نباید اینجوری باشه ولی درون خودم داغونه
دیگه نمیتونم واقعا من حتی نوزاد میبینم حتی برای امتحان هم شده بغل نمیکنم یعنی دلم نمیکشه دیگه واقعا نمیخوام دیگه بارداری وحشتناکی هم داشتم اصلا نمیخوام حتی یک روزش تکرار بشه
هنوزم این یکی مستقل نشده تازه رفته کلاس اول
نمیکنم بچه دوم بیار میگم من دوتا بچه توی دوتا شرایط متفاوت بزرگ کردم و الان که ۱۰ سال گذشته دارم نتیجه روش هام رو میبینم اون که با حساسیت بزرگ شد پرخاشگر و عصبی و بد اخلاق شده اما اون که اصلا حساسیت به خرج ندادم خیلی نتیجه بهتری گرفتم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز