من آدم درونگرایی هستم و داخل زندگیم دوستان خیلی کمی داشتم صمیمی به ندرت خب تیپ شخصیتیم بود و باهاش زندگی میکنم مشکلی هم ندارم همیشه میگم وقتم ارزشمنده تا با ادمایی بگذره که سمی هستند بگذریم
من از نوجوانی ورزش حرفه ایی میکردم البته متاسفانه کاشکی نمیکردم یادمه از نه سالگی میرفتم کاراته چند سال رفتم و بعد از شیش سال که ۱۵ سالم بود نو مسابقه به طرز خیلی خیلی بدی زانوم صدمه دید به طوری که منی که اصلا صدام بالا نمیرفت خیلی خیلی کم حرف بودم سردم تو کار خودم بود داد میزدم دقیقا یادمه اون روز بعدش چندین ماه طول کشید دوبار جراحی شدم درد های شدید ناتوانی در راه رفتن فکر کنید کسی که هر روز باشگاه بود اصلا زانو درد چی بود یه نوجوان فعال تو تون سن تروما شدیدی رو تجربه کردم شخصیت اروم من و احساساتی من باعث شد افسردگی بگیرم بعد اون اتفاق بود که کرونا اومد متاسفانه نتونستم درست حسابی برم باشگاه برم استخر و اون زانو ضعیف شده بود بعد عمل ورزش حرفه رو فراموش کردم گذشت تا امسال به خودم گفتم بسته پسر به خودت بیا تو قوی هستی اراده کردم باشگاه رفتم ورزش را دوباره شروع کردم ولی یه هفته قبل تولدم داخل دانشگاه امتحان ورزشی داشتیم و مسابقه گذاشتن من قبلش کوهنوردی بودم پام خسته بود ولی اون انگیزه و اعتماد به نفس لعنتی باعث شد برم برای امتحان کاشکی میفتادم صفر میگرفتم نمیرفتم دوباره پای مقابلم صدمه دید باز همون کابوس تکرار شد الان هفت ماه گذشت به خدا کم نیاوردم هر روز رفتم باشکاه فیزیوتراپی استخر خیلی خیلی تلاش کردم خیلی زیاد بعد هفت ماه درد دارم و دردی که ماه ها باشه اونایی که تجربه کردن میدونن کلافت میکنه با خدا حرف میزنم میگم مگه نمیگی تلاش کنی میتونی به چیزی میخوای برسی من هم کارمو داشتم هم درسم هم ورزشم تلاش جانانه کردم نشد حالا اینارو گفتم ازتون بپرسم به نظرتون چیکار کنم ؟از اونجایی که من تک فرزندم و دوست و رفیق زیادی ندارم و پدر مادرمم میگن خودت تصمیم بگیر چیکار کنم؟ جراحی کنم؟ این پامو هم جراحی کنم مشکلی پیش نمیاد دوتا پام عمل باشه؟ یا تحمل کنم صبر کنم چیکار کنم
پارگی رباط صلیبی دارم و پارگی دژنراتیو مینیسک داخلی کسی میدونه کمک کنه بعد امتحان میخوام باز برم دکتر هشت ماه شد صد درصد عمل میکنم چون دیگه دارم دیوونه میشم میدونم سخته بعدشم سخته ولی من کم نمیارم من لیاقت حال خوب رو دارم 😊