چرا تو خواب هیچ وقت نمیشه جیغ زد

ما دهه ۷۰ییا به قبل انقد بدبختیم هنوز ترس از مدرسه داریم بخدا

آخ آخ آره این موضوع هم واسه من پیش اومده با اینکه ۳۵ سالمه ولی هنوز خواب مدرسه این مدلی میبینم یا خواب میبینم دارم امتحان میدم هر جواب سوال مینویسم اشتباه میشه هی پاک میکنم از اول یا خواب میبینم میخوام برم مهمونی هی لباس میپوشم یه چیزی میشه نمیتونم از در برم بیرون یا یهو لوکیشن خواب عوض میشه سر از یه خونه غریبه در میارم

اره دقیقا منم ۳۲سالمه

ولی هنوزم ترس از مدرسه و دیر رسیدنو دارم

حتی تو خواب بچه هامو میسپرم به مامانم و میخوام لباس بپوشم برم مدرسه و هی جور نمیشه 

چرا خوابای من با تو یکیه؟دقیقا منم همین مدلی خوابام🤣🤣

🤪🤪🤪🤪🤪

شاید ناشی از استرس زیاده 

من خودم که خیلی استرسی هستم

آره منم خیلیییییییی استرس و البته مشکلاتم زیاده مدام تنش عصبی دارم

منم همینطور

متاسفانه وسواس فکری شدید دارم

نصفه شبا از خواب میپرم و یهو به خودم میام میبینم هوا روشن شده و من هنوز دارم به یه مسئله خیلی بی اهمیت فکر میکنم و دق میخورم

وای وای تو چقدر منی،من قشنگ حالتو درک میکنم انگار داری منو تعریف میکنی

شمام روابطت محدوده؟

دوست و رفیق و فامیل نداری؟

من قبلا که دور و برم شلوغ بود انقد فکر و خیالاتی نبودم

الان یه سلام بدم به کسی،ساعتها میشینم نحوه حرف زدنمو تحلیل میکنم مبادا غلط بوده باشه 

یدونه دوست دارم عید به عید میبینمش رابطمون تلفنیه،فامیل زیاد دارم ولی یک مشت به درد نخور همه رو ریختم دور،دو تا خانواده هستن کم و بیش میریم میایم ولی پدر و مادرم اخلاقشون خاصه زیاد نمیرم خونشون،خانواده شوهرمم دعوتی هستن،مجرد بودم خیلی برونگرا بودم همش بیرون بودم ولی الان فقط دلم میخواد تو سکوت و تنهایی باشم،خیلی مشکل زیاد داشتم تو زندگیم الان تا حد زیادیش حل شده ولی زخم گذشته با منه،نشخوار ذهنی زیاد دارم و علاقم به شوهرم نصف شده که باعثش خودش بود مسلما اگر بچه نداشتم تمومش کرده بودم ولی فعلا صبر کردم بچم بزرگتر بشه بعد تصمیم درست بگیرم،بلاتکلیفم مغزم درد میکنه تقریبا به همه چیز خنثی و بی تفاوت شدم،پر از خشمم با کوچکترین حرفی عصبی میشم

چقد منی

بخدا انگار از زبون من نوشتی

اره منم از بچگی تا الان زخم زیاد خوردم همونا باعث شده نتونم زندگی کنم

منم هی فک میکنم بچه هام بزرگتر بشن،از پس خودشون بربیان،منم همه چیو ول کنم.

منم برونگرا بودم ولی الان یه درونگرای عصبی ام

دیگه با کسی حرفی ندارم

از چیزی ذوق نمیکنم

حتی هیچ خوراکی برام لذت بخش نیست

هیچ تفریحی شادم نمیکنه

زندگی این مدله خیلی سخته فقط خودمون میفهمیم که چی میکشیم بدتر از همه اینه که ما از سمت هیچکس درک نمیشیم

اره من همین غروبی خواهرم میگفت چه بی عرضه ای چرا شوهرت میگه بیا بریم سفر،نمیری

چرا پول خرج نمیکنی واسه خودت

چرا هی میگی حال ندارم جایی برم

ولی واقعا توضیح دادنش به دیگران و درک اونا ازین قضیه سخته

دقیقا منم همین مشکلات دارم