خیلی مرگ ومیر زیاد شده.
ومن همش به خودم میگم خوب که چی تهش مرگه.
یه روز همه چی هست من نیستم.
این خیابونا این خونه بچه هام.
هر چیزی نگاه میکنم پایداریش ازمن انسان بیشتره.
خیلی این افکار ناامیدم کرده.
چن وقت پیش یه دختر ۱۸ساله بود از اشناهامون تازه هم عقد کرده بود شب خوابید صبح بیدارنشد.تو خواب سکته کرده بود.
به قدری این دختر زیبا و سرزنده بود من هنوز توشوکم.
این مردن های یهویی
منو از زندگی نا امید کرده
یعنی فقط من اینطوریم
نکنه افسردگی گرفتم
منم به مرگ زیاد فکرمیکنم ،اما ناامیدنیستم ،دلم میخواد از این دنیا فرصتی پیداکنم واسه آخرت
وگرنه میدونم تهش مرگه
با خودم میگم ممکنه منم فردا نباشم ،باید دست پر برم ،این دنیا فانی است اما تا زندگی هست باید زندگی کنی
من وقتی یکی میمیره تا مدتها بش فکر می کنم
چرا زاویه دیدتو تغییر نمی دی
تهش مرگه پس غصه برا چی ؟حرص برا چی؟حسد برا چی؟ دشمنی و کینه برا چی؟
به دنیا دلبسته نباشی از مرگ هراسی نیست...هیچکس تا ابد تو این دنیا نخواهد ماند...
