29 سالمه
متاهلم
بچه ندارم(البته یه گربه دارم که به اندازه بچم دوسش دارم)
مهاجرت کردیم
دانشجوی لیسانس دومم
شاغلم هستم
بسیار از زندگیم راضیم با اینکه به نظر خودم کاملا معمولیه،احساس خوشبختی میکنم
اوایل واقعا برام سخت بود من آدم تو خونه نشستن نبودم از دوران دانشجویی کار کرده بودم
از نظر مالی یکم طول کشید تا به نبود درآمد من عادت کنیم و برنامه هامون رو تنظیم کنیم و این باعث شد همسرم خیلی بیشتر کار کنن و کمتر کنارم باشن ولی به همه خانواده و دوستان توصیه کرده بودن دور من خلوت نمونه
من بیشتر جنبه ی استقلال مالی ام برام مطرح بود، سختم بود از همسرم پول بگیرم ، همین الانم یادم نمی یاد بهش کفته باشم من پول میخوام خودش هر چند روز یکبار واریز میکنه و چون میدونه غرور دارم حتی یکبار نمیپرسه چیکارش کردی و….
در کل من اگه تنها میشدم و از اجتماع دور میشدم حتما افسرده میشدم و پشیمونی نمیذاشت از مادری لذت ببرم
ولی الان به لطف درک همسر و همراهی خانواده ام راضیم
۲۸ شاغلم از شرایط اجتماعیم راضی هستم. دلم میخواد فقط یک ازدواج خیلی خوب هم داشته باشم که فعلا قسمت نشده.
29متاهل ی بچه۸و یکی ۲ساله خانه دار و عمیقا احساس پوچی میکنم
۲۵سالمه ۲تا دختر دارم ۸ساله ویه۱ساله شکر راضی ام
۱۸ سالمه
مجرد.ولی تو یه رابطه جدی ام
دانشجو دندون ام
فعلا از مشاوره اینا درآمد ناچیزی (حدود۶۰۰. ۷۰۰ تومن )دارم
احساس خوشبختی میکنم.درسته زندگی آسونی ندارم و اصلا پولدار نیستیم ولی راضیم از چیزی که هستم
