خیلی سخته که هشت سال و نیم دردی داشته باشی که هیچکس ابدا نفهمه

بهم گوش کنین ببینین چی کار باید بکنین

یه گل رز داریم، یه شمع

جز این دوتا چیز دیگه ای نیست؛ گل رو بو بکشین، شمع رو فوت کنین

اگه بهتر شدین تنفستون رو آروم تر کنین و روش تمرکز کنین. 3 ثانیه دم، 5 ثانیه حبس، 7 ثانیه بازدم

اگه نشدین؛ به این نقاط آروم ضربه بزنین: وسط پیشونی، استخوان گونه ها، بالای لب، دو طرف فک، فرق سر، روی جناق سینه

با این کار عصب واگ رو تحریک می کنین و آروم می کنه بدن رو

دو سال با پنیک زندگی می کنم؛ یه سالش شدید بود و زیااااد و با افسردگی شدید بود

و همیییشه تنها بودم هیییچ وقت هیچکس کمکم نکرد

اما دیگه راهش رو پیدا کردم کاری که می گم رو بکنین اگه نشد بگین بازم راه حل بدم

با هرچیزی که مربوط بهش بشه

با ترس و ابهام از این که کی اتفاق میوفته؟(شاید فکر کنین اگه منظم بود راحت می شدم ولی بذارین بگم که نخیر!! دو بار منظم شد اونقدررر حالم بد شد که خدا خدا می کردم غیر منظم باشه... تقویم می دیدم می خواستم بزنم تو سرم!)

با این که بیش حسی هام رو زیاد می کنه(حتی پتو و لباس هام اذیتم می کنن و نمی تونم چنددد شب بخوابم)

دردش

خون ریزی

پد

این که نمی تونم برم حموم(حالم بد می شه اصلا نمی تونم آب رو روی پوستم تحمل کنم از بیش حسی بعدش هم دلدرد بدی می کشم)

بالا آوردنم از درد

اگه دردم زیاد باشه یهویی مغزم خاموش می کنه می خوابم از همه چی جا می مونم

بدتر از همه این که کل زندگیم مختل می شه! روتینم مختل می شه که این برام از هزارتا درد بدتر و وحشتناک تره

یکی از اعضای خونوادمم وسواسی بود و اذیتم می کرد بچگی سر اون هم آسیب دیدم

این که هیچ درد و مشکلی رو توی چهرم نمی تونم نشون بدم و همه فکر می کنن حالم خوبه و همون انتظارات همیشگی رو ازم دارن و هیچکس نمی فهمه واقعا که دارم روانی می شم!

الان تنظیماتی توی زندگی من نمونده که به هم ریخته بشه؛ این قضیه همه چی رو به هم ریخته دیگه

من تموم راه ها رو مطالعه کردم کلییی مقاله خوندم کلی ایده دادم و نوشتم ولی اجرایی نیستن

بهترین راه هم اندومتریال ابلیشن هست

که عمرااا خونوادم درک کنن و بذارن

لابد می خندن و می گن سوسولی؟!

برای بقیه داره سود؛ برای من ضررهاش بیشتره

وقتی اونقدر کم خونم که از سیاهی رفتن چشمام بعد از این دوره زمین می خورم

وقتی اینقدر بار روانیش برام سنگییینه

اگه یه ذره سود هم داشته باشه به درد نمی خوره و کفه ترازو توی طرف ضرر سنگینی می کنه

آره چون من خوابگاهی بودم و هیچ دوست یا آشنایی هم نداشتم اون سالی که زیاد و سخت بود

دیگه باید زنده می موندم

باید یاد می گرفتم یه کاری بکنم

بعد از دو سال تنهایی جنگیدن آدم خیلی چیزا یاد می گیره

نه میشم به دلایل دیگه هم

ولی خب این یکی از بزرگ ترین دلایلش هست