خیلی درس میخوندم.
زمان ما جعبه لایتنر تازه مد شده بود. من خریدم. تمام کتابهامو تو اونا نت مینوشتم و هر کدومو هزار بار دوره میکردم.
البته رشته م رو اصلا دوست نداشتم.(نمیگم که شناسایی نشم)
چند سال هم تو همون رشته رفتم سر کار ولی چون با روحیاتم سازگار نبود دیگه نشستم تو خونه. درگیر شوهر و بچه و... شدم.
من ورودی ۸۵ هستم عزیزم
خیلی گذشته از اون موقع.
الان وارد کار دیگه ای شدم. واقعا از نظر روحی حالم بهتره.
قبلا به اصرار مامانم تو اون رشته درس خوندم. حتی مامایی تهرانم قبول شدم. ولی واقعا نمیتونستم محیط بیمارستان رو تحمل کنم.
لیسانسمو که گرفتم، رفتم دنبال هنر. کاری که از اول باید میکردم
اگه خودش دوست نداره، واقعا نکن.
منم چون درسم خوب بود فرستادنم تجربی
بعدم کنکور دادم با چه مصیبتی
دانشگاه علوم پزشکی تهران قبول شدم.
آزاد هم رشته های خیلی خوبی قبول شدم
همه شونم تهران بودن.
ولی از همه شون متنفر بودم. اونی که کمتر ازش متنفر بودم رو رفتم. تو دانشکاه هم خیلی درسخوان بودم ولی از روی عادت بود نه علاقه.
سر کارآموزی کم آوردم. یه جورایی پیچوندم. فقط مدرکمو گرفتم و فرار کردم.
از اول هنر و نقاشی دوست داشتم.
ازدواج کردم رفتم دنبال هنر
هم حال روحیم بهتر شد. هم ارتباطم با بچه ها و خصوصا دختر خودم بواسطه کارای هنریم عالیه. هم یه اثر خاص خلق کردم که اینجا تبلیغش رو هم گذاشتم چند بار.
الانم دارم با یه موسسه همکاری میکنم که از کارم خوششون اومده و یه قولهایی بهم دادن.
الان دقیقا تو مسیری هستم که آرزوش رو داشتم ولی یه خرده دیر شد.
