یه قسمت کوتاه از سرنوشت غمگین من

مامانم بعد از اون دنبال کار گشت اونموقع تو شهر کوچیک بودیم یه کار پیدا کرد بهم گفت بیا بریم گفتم تو الان ۴۷ سالته مگه چ قد میتونی کار کنی گفت بزیم ازین شرایط ک خیلی بهتره منم گفتم باشه اصن ۱۵ سالم بود هیچی حالیم نبود شهریور سال ۹۴ بود که اومدیم مرکز استانمون یه خونه ام گرفتیم اما بعد ۷ ماه مامانمم بیکار شد چند جا دیگم رفت سر  کار ولی پولش در حد گذران زندگی بود الان ده سال ازون روز گذشته روزی هزار بار خودمو لعنت میکنم ک چرا باهاش اومدم مامانم غیابی طلاقشو گرفت الان بعد ده سال مامانم کاملا داغون شده دیسک کمر داره سیاتیک داره یه توده الان تو شکمشه شبانه روز داد میزنه از درد من کاریرنمیتونم براش بکنم زنگ زرم بابام میگه من چکار کنم روزی هزار بار میگم ای کاش ب حرف مامانم گوش نداده بودم نمیومدم باهاش شاید اونم نمیرفت حداقل یه خونه قدیمی داشتیم مال خودمون بود الان مستاجریم مامانم مریضه اصلا نمیدونم چه کنم نمیدونم اصلا برم کار کنم یا از مامانم مراقبت کنم یا کارای خونه رو بکنم و غذا بپزم...با خودم میگم ای کاش بر میگشتم ب اون روزا کاش علاوه بر مامانم منو هم گتک میزدو گشنگی میداد بهتر از شرایطیه ک الان دارم تورو امام حسین یرام دعا کنین دارم ب خودکشی میرسم  دیگه

معازه داره به مامانم گفته بود شوهرت گفته اگه زنو بچم اومدن چیزی بهشون نده

مامانم نمیاد طلاق گرفتن نمیخواد اصلا قیافه بابامو ببینه ازونطرف شهر کوچیکه و مردم پشتمون حرف میزنن خیلی اما دلیل اصلی اینه ک مامانم اصلا نمیخواد قیافه بابامو بیینه

بابام هیچی راحت میخوره و میخوابه یه حقوق بازنشستگی براش درست شد خونه ام داره راحت نشسته

ماهی یکو نیم با التماس و تمنا و خواهش و بداخلاقیو فحش بهم میده ولی هیچی نمیشه  میگه ندارم از کجا بیارم

مادر بزرگ مادریم فقط زندست  ارتباطی باهامون نداره یدونه دایی ام دارم که سمت ما نیست همدانه اصلا شماره ازش نداریم 

اره ولی الان صد پله وضعیتمون بدتره شب تا صب صب تا شب از درد ناله میکنه اما کاری نمیتونم بکنم براش