یعنی گناه کردیم زن به دنیا اومدیم و عروس یه خانواده ای شدیم همه جا ما باید کوتاه بیایم ما باید درک بکنیم ما باید سیاست به خرج بدیم؟ فقط ماییم که باید بقیه رو ناراحت نکنیم ناراحتی ما مهم نیست؟ مادرشوهر من بعد از چندمین بی احترامیش به من برای بار چندم خودش پیش دستی کرده و قهر کرده 😐 همیشه جایی که من باید ناراحت میشدم و احساس می کرد که احتمال داره مقصر بشه زودی یه چیز بیخودی رو بهانه می کرد و قهر می کرد و قیافه می گرفت که یه وقت مجبور نشه خدای ناکرده عذری چیزی بخواد و من همیشه تحت فشار شوهر و خانواده خودم چیزی نمی گفتم و می رفتم و میومدم ولی این بار دیگه از مقصر نشون داده شدن و عذر الکی خواستن از به سری آدمای طلبکار که اشتباهات خودشون رو نمی بینن خسته شدم و الان مدت هاست دیگه باهاشون رفت و آمد ندارم اما خانواده خودم بهم فشار میارن که باید تموم کنی و اینجوری زندگیت خراب میشه و میگن برو بذار برات قیافه هم بگیره تو کوچیکتری وظیفه اته در هر صورت احترام بذاری
