چرا بعد ازدواج دیگه خونوادم دوستم ندارن

واقعا آدم هیچوقت حالش خوب نمیشه وقتی خانواده ی بدی داره.... یه زخمیه ک هیچوقت خوب نمیشه.... روزی نیست که بهش فکر نکنم... الان ده روزه قطع ارتباط کردم به شدت استرس و اضطرابم رفته بالا ... یه بار حتی یه زنگ نزدن حالمو بپرسن انگار نه انگار بچشونم ... واقعا چطور دلشون میاد با بچشون که تازه ازدواج کرده این طور برخورد کنن.... خیلی ناراحتم که سال اول ازدواجم که باید شاد باشم اینجوری داره میگذره....دائم کارایی که باهام کردن یادم میاد... مامانم همیشه ارزو داشت رابطه من و بابا مو خراب کنه می دید ما همو دوست داریم خوشش نمیومد انگار... الان بعد ده روز یک بار حتی بابام زنگ نزده بگه بچم کجاست چی کار می‌کنه.... آدم انقد بی عاطفه آخه... آخرین بار هم که من زنگ زدم از اونور صدای مامانمو شنیدم که داد و بیداد میکرد اعصابم خورد شد قطع کردم.... حالم واقعا بده مثل شما منم حس بی کس و کاری دارم انگار هیچکسو تو دنیا ندارم... تو وجودم یه خلأ غیر قابل جبرانه... نه میتونم ببخشمشون نه میتونم فراموش کنم نه میتونم ارتباط برقرار کنم باهاشون از طرفی این دوری و قطع رابطه هم بهم استرس شدیدی میده در حدی که روزی چند بار میزنم زیر گریه...

کاملا درک کردم جملاتتو ... درست نمیشه شاید آدم عادت کنه ولی با دیدن کوچک ترین محبت خانواده ی اطرافیانش بهم میریزه قلبش درد میگیره😢🥲 من سرکار میرم خیلی هم وقتم پره ولی هیچی زخممو خوب نمیکنه.... گاهی نفرینشون میکنم گاهی دلم براشون میسوزه میگم اونا هم بلد نبودن درست زندگی کنن و روحشون زخمیه از پدر مادراشون که اینجوری شدن ... نمیدونم دیگه چی درسته چی غلط ... نمی‌دونم ناراحت باشم یا دلم بسوزه براشون... طلبکار باشم یا درک کنم ... فقط میدونم خیلی دارم درد میکشم پر از استرس و اضطرابم.... چه میشه کرد حتما قسمت ما هم این بوده :)))) 

دلم برای شوهرم میسوزه که انقد ماهه و من چنین خانواده ای دارم که حال جفتمونو خراب میکنن😭😭😭 الهی بمیرم براش ... اونم داماد شده هزار تا آرزو داره ولی خونواده من کوفتش کردن با اینکه بهترین دامادیه که تو عمرم دیدم ... بمیرم براش 😔😔😔😔😔💔

آره راست میگی حق داری کاملا... منم دارم سعی میکنم که به رو نیارم ولی ته دلم همیشه غم دارم ... یه کم زمان بگذره شاید همه چیز عادی تر بشه 

خدا خودش راحت کنه گذشت این روزا رو ... گاهی به این فکر میکنم که بر فرض من تونستم برای همیشه کات کنم و راحت زندگی کنم ولی باز اگه پس فردا اتفاقی براشون بیفته و دیگه تو این دنیا نباشن باز زخمام سر باز میکنه ... حس میکنم این احساساتی که دارم هیچوقت خوب نمیشه ...انگار قراره تو کل زندگی گریبانگیرم باشه این خیلی بهم استرس میده و میترسونتم... مثلا تو ذهنم این میاد که اگر بچه دار بشم مادری مثل مادرم بشم ...یا بچم به بچه های دیگه که رابطه خوبی با مادر بزرگ پدر بزرگ شون دارن حسادت کنن چون خودم یادمه همیشه دلم میخواست مثل دوستام باشن مادر بزرگ پدر بزرگم اما یکی مثل مادرم بودن ... میدونی چی میگم ؟ چیزی نیست که بتونی با قطع رابطه اثرشو از بین ببری همیشه ی همیشه یه جا به چیزی میبینی که دردت بیاد ... الان همسایه بالاییمون بله برون دارن حتی شنیدن اهنگ و خوشحالیشون ناراحتم می‌کنه که چرا پدر مادر من این طور نبودن... همش این زخم در حال خون ریزیه🥲

چی بگم... خیلی نگرانم ... خیلی مضطربم می‌کنه تنها موندن ... روزی نیست که بهش فکر نکنم ... استرسم خیلی بالاست و حالم بده واقعا

درسته ولی بنظرم حق بچه نیست که تاوان کمبود های ما رو بده همون طور که حق ما نبوده این زندگی رو داشتن... کاش آدم یه سری چیز ها رو تجربه نمی‌کرد😔😔 حتی اگه الان همشون باهم مهربون ترینم بشن باز نمیتونم روزای قبل رو فراموش کنم ... انگار هیچوقت دیگه هیچی درست نمیشه ... خیلی ضربه ی بدیه ‌.. خیلی دلم میخواد فراموش کنم اگه شرایط خوب بشه ولی نمیتونم ... اینکه همش حالم بده ناراحتم می‌کنه

امیدوارم