عزیزم من خودم شرایطم عیییین خودت بود ۱۸سالم بود
با ادمی ازدواج کردم ک ۲۳سالش بود.تازه عشق و عاشقی هم بود وسط
تو ۲۳ سالگیش خونه داشت ماشین داشت شغل خوب داشت اهل دختر نبود دود و دم ک اصلاااا رفیق اصلا.خانواده معمولی و خوب
یه پسر کامل بود‌نماز خون روزه گیر.معتقد.حالا اینش واسم مهم نیس چون معتقد نبودم خودم.کلی گفتم بدونی
حدود ۳سال بعد ک نماز روزه شو گذاشت کنار سیگار اضافه شد
کلا اخلاق فرق کرد اصن همه چیز یه شکل دیگ شد.نه ک بگم فقط اون عوض شدا نه من خودمم تازه بزرگ شدم بعد از چندسال انگار
بعدم درگیر بچه شدیم
خلاصه بعد ۹سال دیدیم نمیسازیم باهم با دوتا بچه جدا شدم
الان ک ۳۰ سالمه همش با خودم میگم عقل الانمو اگ داشتم هیچوقت ۱۸سالگی ازدواج نمیکردم.چون واقعا حیفه از جوونی
اصن ۲۸.۹سال و ک رد میکنی تازه چشمات باز میشه
من بعد از طلاقم دوسال بعد ازدواج مجدد کردم ک تازه فهمیدم چقد ادما فرق دارن جقد میشه با عقل پخته تر زیباتر انتخا کرد و زندگی شیرین تر بشع...
حالا تصمیم گیرنده در نهایت خودتی.فقط فک نکن مثل این کم هست یا نیست.منم همین فکر و میکردم.بعد ک مجدد ازدواج کردم دیدم چقدر ادمای بهتری هم هستن
