منم تا وقتی بچه نداشتم همین افکارو داشتم..ولی بعدش همه چی عوض شد..
با تمام سختیاش الان حاضر نیستم یک لحظه به زندگی قبل بچه دار شدنم برگردم..اون عشقی که بین شما و فرزندتون بوجود میاد شیرین ترین حس دنیاست
وای راه سختی داری پس
همسر من حالا خدا رو شکر بدون اینکه من نظرمو القا کنم اصلا بچه دوست نداشت
میگفت الان زندکی اینجا برای ما خیلی روی رواله که یکی دیگه رو هم بدبخت کنیم
میگفت خودمون به کدوم حسرت ها و ارزوهامون درست و درمون رسیدیم که یکی دیگه رو هم اسیر کنیم
من تشویق نکردم میگم فکرشو نکن دیگه تو سن شما دردسره فقط عروس داییم مثله شما بود یه شرکت داشت میگفت نمیخوام یهو چهل سالگی زد به سرش بچه بیاره سه تا سقط کرد داغون شد تا یکی آورد تو چهل و پنج سالگی خب پنج سالش بشه بچه مامانش پنجاه سالشه اصلا جالب نیس بهش فکر نکن زندگیتو بکن
نظر هر کس برای خودش محترمه ولی یک مورد مشابه می شناسم آقا می گفت اصلا بچه نمی خوام و می خوام ادامه تحصیل بدیم و به آرزوهامون برسیم و بورس خارج بگیریم بعد توی ۴۷ سالگی یادش افتاد جای بچه توی زندگیش خالیه چون به اهدافش دیگه رسیده بود و می دید همکاران و اطرافیانش درگیر بچه هستند و یهو دلش خواست ولی مشکلش این بود دیگه خانوم سنش رفته بود بالا و بچه دار نشد و نتیجه اش شد ازدواج دوم آقا و حالا هم یک بچه داره که همه زندگیشه .... البته شاید موردهایی باشه که این طور نشه ولی حتما با یک مشاور صحبت کن بچه نخواستن به خاطر شرایط خیلی فرق میکنه تا کلا بچه نخواستن
ولی به دنیا اوردن ی موجود کوچولو موچولو ک از وجود تو تغذیه کنه
بزرگ شدن و رشدشو ببینی خیلی حس قشنگیه به نظرم
دیگه این روزا مسئولیت خودتم بتونی به عهده بگیری هنر کردی چه برسه مسئولیت یکی دیگه
