21سالمه اونایی که یه زمانی تو این سن بودن بیان

من مامان خوبی نداشتم 

همش مقایسه همش تحقیر همش داد و بیداد

نابودم کرد 

هیچ وقت ب این چیزا تو اون سن فکر نکردم

چون هروقت تصمیم میگرفتم ی غلطی بکنم مخالف بود و نمیذاشت 

الانم ک ازدواج کردم هنوز روح و روانم درگیره گذشته ست

میگفتم ۲۲ سالگی لیسانسم رو گرفتم و سال بعدش حتما تونستم یه شغل دولتی داشته باشم (مثلا بانک یا جای دیگه) و کنارش ارشدم میخونم.

بعدشم یه دوست پسر پیدا میکنم و تا ۳۰ سالگی ازدواج میکنم.

اما الان ۲۸ سالمه، مدرک فوق لیسانس رو گرفتم و قصد ادامه تحصیل ندارم. آزمونای استخدامی رو شرکت میکنم و قبول نمیشم یا توی مصاحبه ردم کردن. الان قراره چند روز دیگه برم مصاحبه بانک  و خدا کنه قبول نهایی بشم. 

زندگیم طبق برنامه‌ای که داشتم پیش نرفت و یخورده همه چی قروقاتی و پر از سختی و افسردگی شد. اما امیدوارم سال بعد زندگیم بیفته رو غلتک و سختیا تموم بشه

😂😂 حالا خیلی مونده تا خواسته هام پسرم الان یسالشه بکم از ابو گل در امده دلم میخاد یکاری بکنم چمیذونم خیاطی ارایشگریی چیزی دو دلم بین انتخابم یطرف دانشگاه نمیدونم بتونم برسونم یا ن همزمان

چقدر خانواده ها متفاوتن! من ۱۸ سالم بود اولین خواستگار که تلفن زد مادربزرگم اومد خونمون عربده کشی که قلم پاتو میشکونیم ! حالا من نمیدونستم طرف کیه! بابات گفته حرف شوهرو بزنی همینجا سرتو میبریم چالت میکنیم! 

خداستگارت کیه؟ از اقوام نزدیکه؟ مورد اعتماده که بخوایی بهش بگی از خیرت بگذره و کسی نفهمه یا نه

منم این احساسات رو تجربه کردم ولی ممکنه به چیزای بهتری برخورد کنی خودم آرزوم بود مهندس زمین شناس بشم عاشق سنگ ها و آتشفشان ها بودم ولی خب عوضش حقوق خوندم و شرایط بهتری برام رقم خورد ! لزوما نرسیدن ها بد نیست

امیدوارم خودتم موفق بشی.   

الان ۲ ماهه باهاش در ارتباطم هیلی پسره خوبه انقد خوب ک من نتونستم ی ایراد پیدا کنم بپرونمش💔 از هر لحاظی تکمیله پسره . ولی نمیدونم چرا به اینکه میخواد داستان جدی بشه فکر میکنم میترسم . واقعا نمیدونم چی ولی نمیتونم خوشحال باشم و دلیلشو نمیدونم . تا حالام ن دوست پسری داشتم ن کسی و دارم. ولی از این پسره ام خوشم نمیاد . میگن اگه اینو رد کنم(چون خواستگارم از فامیلع)دیگه از فامیل خواستگاریم نمیان.

محله ام ک دهن ب دهن میپیچه و کسی نمیاد در کل خانواده میگن اگه اینو قبول نکنی لگد ب بخت خودت زدی💔

آینده خیلی غیر قابل پیش بینی هست

یه تصوری داشتم ولی خب خیلی متفاوت تر و بهتر از چیزی شد که فکر میکردم

یاد گرفتم حداکثر تلاشمو بکنم و توکل کن به خدا تا هرچی صلاحه اون انتخاب کنه ولی من تلاشمو خیلی میکنم

من روانشناسی میخوندم فکر میکردم قراره مشاوره بدم و یه کاره ای بشم یه شوهر باکلاس کنم اما خانه دار شدم و یه شوهر سطح پایین و بی پول

راستی خودت برنامه ات واسه آینده چیه؟

فقط میتونم بگم به معنای واقعی ریدم 

پرستار میسدم