بچه ها سلام.خودم هفتادو چهاری ام مامانم پنجاه و سه ای. مشاوره رفتم فقط میگه پذیرش کن. بینمون یه کهکشان فاصلست.به شدت مهربونه ولی خیلی فردی و شخصی فکر میکنه چون تو جامعه نبوده و هرکی هم برای خودش داشته با شخصیتش دفع کرده. خاله ها و دایی هام طردش کردن، با بابام هم کارشون به جدایی کشید.دوستایی هم که داشت همه درب و داغون که با خواهش تمنای من باهاشون قطع رابطه کرد. آداب دان نیست و هرچی هم تلاش میکنم بهش یاد بدم با هر زبونی با هر منبع معتبری خودشو تغییر نمیده.خیلی مقاومت داره یعنی. ترجیح دادم هیچ جا با خودم نبرمش و به کسی نشونش ندم چون همیشه با یه حرف بیجا یا یه حرکت چیپ آبروریزی کرده. مشکل اینه که تک فرزندم و زورم نمیرسه بهش یه جورایی جنگ تن به تن داریم باهم وگرنه شخصیتی داره که مثلا اگه دوستم حرف منو براش تکرار کنه میپذیره.البته برای یه مدت کوتاه.به این راحتی ملکه ی ذهنش نمیشه.خواهش میکنم بهم بگین چیکار کنم بخدا موندم چیکار کنم...
دلم براش سوخت سنی نداره
باید وارد جامعه اش کنی چون میگی از دیگران بیشتر حرف شنوی داره مثلا کلاس شیرینی پزی خیاطی باشگاه اینا که خانومای هم سن اش میرن بره
اونجا هم سرش گرم میشه و احلاقش بهتر میشه هم لزونا یاد میگیره
نمیشه بستریش کنی؟ با روانپزشکش صحبت کن
خوب حرف حسابش چیه یعنی باورهاش دقیقا چطوریه
والا مامانت باحاله😂من خودم اینطوریم چون واقعا دوست ندارم آدم ها زیاد دورم باشن چون میدونم سد راهم میشن تو زندگی
حتما طرز تفکر مادرت هم همینه
مجردی؟
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
59 ثانیه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز