دهه شصتی هستم عزیزم و مجردم بخاطر بیماری هم که برام پیش اومده ممکنه ازدواج هم بکنم باردار شدنم سخت باشه یا اصلا نشه یا بشه ولی خوب با توجه به وضعیت جامعه همیشه میگم چیزی هم از دست نمیدم
بچه ها تو این مملکت گناه دارن
حداقل برای من این دلیل محکمی بوده که رنجی که دنیا داره رو خودم به تنهایی بر دوش میکشم....
من هیچ وقت دلیل محکمی راستش خودم برای داشتنش نداشتم و دلایلی که برای نداشتنش داشتم خیلی محکمتر بوده و یک جورایی کفه ترازو رو به نداشتن بوده....الان بچه های دوست ها ، برادر و خواهر هامو میبینم و اصلا واقعا حسرتی نیست که بگم ای کاش من هم داشتمش.....!!!
این بستگی به روحیه شخص داره مثلا من سه سال اول که بچه نداشتم دیگه داشتم کلافه میشدم نیازشو حس میکردم
بعد هم همیشه از قرنها پیش مشکلات همیشه بوده بدترشم بوده ولی نسل ادمیزاد که منقرض نشده
اینجور نصمیمها باید زن وشوهر خیلی هوای همو داشته باشن همه جوره
راستش بچه دوست داشتم و دارم. اما خدا بهمون بچه نداد. به فرزندخوانده داشتن علاقه ای نداشتیم هردو.
از زندگیم راضیم ولی یه جای خالی تو قلبم هست.
الان مثلا خود من یا همسرم برای زندگی هامون ...وضعیتمون ...حالمون و ایندمون خیلی خوشحالیم؟!! که یکی دیگه رو تو این خوشحالی سهیم کنیم؟؟!! نمیگم زندگی همش شادیه رنج ها بخش جدایی ناپذیر زندگی هستن ...ولی رنج های ما تو این جغرافیا کم نیست!!!!
بعد هم قراره ما یه ورژن بهتر از خودمون به جا بگذاریم...روح هامون زخمی....وضعیت نا بسامان و اینده و....ایا تضمینی میتونیم بکنیم؟ مسلما نه....پس چرا باید با این همه ابهام و ترس بیفتیم تو مسیر
حداقل ماها که بدنیا اومدیم و گذشت و رفت ..خودمون و از مهلکه نجات بدیم بردیم...
