نمیدونم بیماری برادرت چی بوده ؟؟؟پدرو مادرت کنارش هستن یانه؟؟؟فقط میدونم پررنگ ترین نقش شما مادر بودن هست و نباید از همسرت و فرزندت به خاطر برادرت چشم پوشی میکردی
اسی من میتونم مریضی و شرایط متشنج ،همراه بیمار بودنو درک کنم ، تو این موارد صحبتی ندارم
ولی مسئله ای که اذیتم کرد تو این تاپیک اینه :چرا برادرتون از تشکیل خانواده شما ناراحته؟این ربطی به ایشون نداره
اگر دوست داری به زندگیت برگردی برگرد و به نظرات بقیه توجه نکن
منم پنج سال از مادرم که فلج بود نگهداری کردم از سن ۲۲ سالگیم تا ۲۷ سالگیم، تمام زندگیم رو وقفش کردم هیچ تفریحی نداشتم ،با سختی زیاد درس خوندم، قید ازدواج رو کلا زدم، الان که فوت کرده دلم آرومه که حداقل براش کم نزاشتم و از این بابت خیلی راضیم. شما هم توکل کن به خدا، از برادرت مراقبت کن ، خدا خودش بهترین ها رو برات رقم میزنه
پسرم هم سن پسرته
دارم گریه میکنم
