من یه جوون 22 سالم ولی

بس که همه چی را عالی میخواهید .من بعد ۵ سال وردستی تازه را دادن دستم.ما دهه شصتی ها خیلی سختی میکشیدیم ولی پا پس نمیکشیدیم.سخت کار میکردیم ویادمون داده بودن زندگی را خودت باید بسازی بدون حرف زدن یادمون داده بودن.چون هیچی واسمون فراهم نکرده بودن عادت نداشتیم به اینکه چیزی بهمون بدن

ارایشگری .خیاطی .دیگه بقیه بگن

زوده هنوز برای به تباهی رسیدن

خدا خودش گفته انسان رو تو رنج و سختی آفریده پس بدون یه مسیریه که همه ازش رد میشیم .. طاقت بیار عزیزم .. از اول برنامه ریزی کن برای آینده

خوب شما خیلی جوونی خواهرم

من یکی از دوستانم که از من بزرگترم هست، یه رشته ای رو خونده بود که بعد فارغ التحصیلی دید به دردش نمیخوره، دوباره کنکور داد و یه رشته خوب از دانشگاه خیلی خوب قبول شد

یا دخترخاله ام ارشدش رو یه رشته دیگه داد

تلاش کنید کلی آدم تو دنیا حسرت اینو دارن برگردن به این سن و‌ راه درستو انتخاب کنن

زندگی تو همه جا سخته

تلاش میخواد، همت میخواد، بلند شدن بعد شکستن میخواد، ناامید نشدن میخواد. وگرنه هیچ جایی هیچ کسی بدون تحمل سختی ها به جایی نمیرسه.

قطعا همینطوره.

اما نمیشه هم انکار کرد که کشور ما الان شرایط خیلی سختی داره و جوونا فشار زیادی تحمل می‌کنن

من میفهمم چی میگید

چون خودمم تو بیست و‌ خوردن ای هستم و دارم کم کم شغل انتخاب میکنم

واقعیتش اینه که اول آدم باید ببینه از دنیا چی میخواد

و تا اینو پیدا نکنه، بهترینهارو هم داشته باشه راضی نمیشه

مادرم من معلم هستن، عاشق عاشق واقعی شغلشون

اصلا مدرسه که میرن انگار یه جون به جونشون اضافه میشه

چون میدونن چرا دارن میرن و چی میخوان

چون با بچه ها دوست شدن و کیف میکنن وقتی دانش اموز میگه خانم با این برنامه جدید، نماز دارم میخونم

خانم رفتارم با پدر مادرم بهتر شده و...

شکر خدا 

پس اول به این فکر کنید که نهایتِ نهایتش چی میخواید از دنیا