سلام دوستان من ۶ماهه عقد کردم با شخصی که خانوادم مخالف بودن و من مجبورشون کردم اجازه بدن ازدواج کنیم و هرچی خانوادم میگفتن خانواده پسر سطح پایینی دارن چه فرهنگی چه اقتصادی چه اداب و رسومی من قبول نمیکردم و میگقتم سادن و خود شخص مهمه (خود پسر)
کور و کر شده بودم و اهمیت ندادم وقتی عقد کردیم پرده ی حقیقت از جلو چشمم کنار رفت و فهمیدم اتفاقا خانواده خیللللی مهمه پدرش رو اصلا نمیتونم ۵دقیقه تحمل کنم توی این ۶ماه شاید یکی دوبار دیدمش تماسی هم باهاش ندارم مادرش هم زنیت نداره زندگیش هرطور باشه براش مهم نیس اوایل توی قابلمه غذا میورد جلو من و مبگفت باهات احساس راحتی میکنم بعد که من به شوهرم گقتم الان میکشه توی ظرف اما بدون سلیقه و بد سفره میندازه وضع مالیشون افتضاحه و خیلی از ما پایین ترن ولی میگن همینه که هس نداریم نمیتونیم کاری کنیم
شب یلدایی هیچی برام نیوردن حتی یک میلیون هم نتونسن به پسرشون کمک کنن میدونم حسرت همه چی به دلم میمونه ازشون بدم میاد که درجا مبزنن مامانش حس کار نداره همش رخت خوابش گوشه سالنه و وله و میگه اخ کمرم اخ پام اخ دستم حس کاری نداره حتی ماهی یه بارم خونشون نرم براش مهم نیس پسرش میگه دعوت کن زنگ میزنه بعد میرم مثلا یه غذا ساده میپزه و نه سالادی تزیین میکنه نه کاری زندگیشون داغوته ولی کاری نمیکنن جلوی فامیلامون ابروم رفته به نظرتون چیکار کنم؟؟خودم به طلاق فکر میکنم اما شوهرم گناه داره مبگه مگه قول ندادی کنار من باشی چیکار به خانوادم داری ؟؟میگه یه خرده صبر کن درست میکنم خودم برات همه چیو اما مگه مبشه خانوادشو درنظر نگرفت؟؟خیللللی رومخن😔😔😔
چیکار کنم؟؟افسردگی گرقتم خیلی بع خودکشی فکر میکنم از طرفی من برای فرار از خانواده خودم بخصوص پدرم ازدواج کردم و الان اگه جدا شم ترس زندگی بعد طلاقمم دارم…برای همین خیلی داغون شدم و دوس دارم خودکشی کنم حتی
