هر طور شده باهم برید، واسه بچه ها هم خیلی خوبه
چقدر دور میشی اگه میتونی دوسه ماه یبار بیای سر بزنی و همسرت خیلی مسئولیت پذیره برو
پرستار رسیدگی میکنه ولی محبت نمیده اگه خواهری مادری مادرشوهر مهربونی هم داری محبت کنن بهشون خوبه
اصلا و ابدا
من بخاطر بچه هام جوونی و زندگی و عشق و...قید همه چیو زدم.چون مطمئنم دراین دنیا هیچکس اندازه ی من دلسوز بچه هام نیست.تو این دنیا نمیشه همه چیو با هم داشت.مگر اونایی ک ثروت افسانه ای دارن و تن سالم و هیچ غیرممکنی براشون وجود نداره و ب تمام خواسته هاشون میرسن
عمرا
نه همسرم راضی میشه و نه بچه هام طاقت میارن
اگه بخوام قید زندگیم رو بزنم بله میرم
ولی مطمئنم همسر و بچه ای منتظر برگشتنم نمیمونن
واقعیت زندگی همینه عزیزم
ببین درس خوندن بهت حس بهتری میده یا زندگیت
بعد تصمیم بگیر
اگه خدایی نکرده اتفاقی برای بچه هات بیفته خودتو میبخشی که فقط دوس داشتی خارج تحصیل کنی.درضمن برگردی یه خانوم جاتو گرفته بچه هاتم هیچ حسی بهت ندارن چون تو حساس ترین دوران زندگی رهاشون کردی بخاطر اینکه عشق خارج داشتی .من اگه مادرم همچین کاری میکرد تا آخر عمر نگاهشم نمیکردم حتی.وقتی هم نمیتونید از پس زندگی متاهلی وبچه بر بیاید ازدواج نکنید
گور بابای درس و دانشگاهی که آدم از دیدن، پاره تنش محروم کنه
چرا فکر کردی بچه کلاس هفتم تو اوج سن بلوغ مادر نیاز نداره؟؟؟؟
مادر من بود دیگه اسم مادر نمیزاشتم روش
