ازت انتظار نیست کار خاصی کنی
همین که نگی مادرم هم سرد هست و به ما توجه نمیکنه کافیه
مطمین باش مادرت بیشتر به خاطر شما و ایندتون با اون مرد همخونه مونده
لازم نیست بابت این ازش تشکر کنی اما متهمش نکن که براش مهم نیستید
یاد بگیر این کاراشو نادیده بگیری
خیلی سخته اما شدنیه
چند بار سکوت کنی محل ندی شاید بدتر کنه اما بالاخره خسته میشه و شاید یکم بهتر شد رفتارهاش
این پروسه ای نیست یک روز دو روز
یک ماه دوماه
جواب بگیرید
باید صبور باشید
یعنی فکر میکنی وظیفه توست که پدرتو نجات بدی، خواهرتو نجات بدی، مادرتو نجات بدی، مسئولیت همه به عهده توست، مراقب همه باشی
این باعث میشه تو فقط زیر فشار باشی، کم بیاری و از لحاظ روانی متلاشی بشی
پدر تو بیماری روانی داره واقعا، اینکه با پیر شدنش هم بدتر شده بازم یه نشانه است برای بیمار بودنش
فقط خودتو نجات بده همین، تو مسئول هیچکس در دنیا به جز خودت نیستی، مادرت و پدرت مسئول خواهرته و زندگیتون
تو مسئول نیستی
هر بلایی سر هرکسی بیاد به عهده خودشه، افراد اطراف تو بزرگسال و عاقلن و خودشون انتخاب میکنن، کاری از تو برنمیاد
زندگیتو نجات بده
راهشم اینه که درس بخونی
پس بشین سر درست و کنکورت
خب آره من واقعا خودمو مسئول میدونم من که این ادمو می‌شناسم اصلا نباید حرف میزدم من که خودم میدونم برای یه حرف عادی چیکار می‌کنه نباید چیزی می‌گفتم همش تقصیر من بود
من چطوری خواهرمو نادیده بگیرم اون کوچیک تره هیچ کسو جز من نداره من مجبورم اونو هم به دوش بکشم
اکه من پشت مامانمو بگیرم جدا شو بعد بابام یه کاری کنه خب معلومه تقصیر منه اگه من این کار رو نمی‌کردم اینطور نمی‌شد
اصلا اکه من دنیا نمی اومدم مامانم شاید می‌تونست جدا شه از بن ریشه همه چیز زیر سر منه
یه بار هم تا جدایی رفتن که بابام اومد گریه و زد زیر همه چیز من خونه بابابزرگم بود برگشتم خونه مامانم گفت نباید می اومدی ولی چاره ای نداشتم همه گفتن برو منم اومدم یه مدت یعنی یه هفته هم نشد بابا مهربونم بود باز شد مثل قبل
اینا بخوان خدا شدن اینقدر آدم هست که نذاره هی بیان صحبت کنن هی راضی کنم و....
تو مسئول هیچ کس نیستی، پدر و مادرت خواهرت رو به دنیا آوردن و مسئولشن، اینکه جدا بشن یا نشن به شما ربطی نداره
وقتی میگم شما خودتو ناجی میدونی همینه
من هرچقدر بگم شما مسئول نیستی قبول نمیکنی ولی مشکل داری و مشاور برو شاید بتونی این حس رو ترک کنی
عادت کردی قربانی باشی و ناجی
