چند هفته پیش آزمایش دادم ریزش مو داشتم، بعدش با یه خانم 55 ساله عوض شده بود جای خیلی معتبری هم رفته بودم و اینجوری نبود بگم اشتباه شده دوباره بگیرید یعنی همه متخصصا قبول دارن اون آزمایشگاه رو، وقتی نشون دکتر دادم چشماش چهارتا شد، گفت غزل خانم همراهت کیه گفتم خودم تنها اومدم گفت ببخشید اینو میگم ولی شما مبتلا به یه بیماری نادر هستی و چهل روز بیشتر زنده نیستی، هیچ درمانی هم وجود ندارع اسم بیماریه عجیب غریب بود الان یادم نیست ولی دقیق یادمه گفت چهل روز بیشتر زنده نیستی، نمیدونم چرا نه ناراحت شدم نه ترسیدم فقط یک لحظه حس کردم تمام جهان سکوت کرد، تمام دنیا ساکت شد و حس کردم تمام سلول های بدنم وایساده من از مسیر مطب تا خونه نمیدونم چجور‌خودمو رسوندن خونه، فقط تنها کاری که کردم دقیق چهل روز رو نوشتم و هر روز خط میزدم، تصمیم گرفتم تمام کارایی که دوست دارمو انجام بدم، اول رفتم سرخاک پدر بزرگ مادر بزرگم که پنج سال بود نرفته بودم، بعدش رفتم شاهچراغ زیارت کردم، بعداز اون رفتم با موتور دوستم، موتور سواری چون عاشق موتور سواریم، بعدش خونه تک تک کسایی که دوسشون داشتم رفتم هر روز رفتم طبیعت چون عاشق طبیعتم، هرچقدر نزدیکتر میشدم به روز موعود یکم ناراحت میشدم نه برای خودم برای مادرم که بعداز من قرارها چی سرش بیاد ادامه داره
😰
مگه فیلمه
ازمایش بد یا مشکوک در بیاد دوباره انجام میشه
چه سناریو آشنایی
چه تجربه ی بدی ! ولی باعث شد دیدت به همه چی عوض شه ..به کسی گفته بودی؟
خلاصه، تقریبا همه کارایی که دوست داشتنو انجام دادم، رفتم برای آخرین بار کافه شهرمون با چندتا از دوستای بچگیم وقت بگذرون هیچکسی هم هیچی نمیدونست حتی خانوادم فقط خودمو خدا میدونستیم، وقتی رفتم کافه، یهو عشق قدیمیمو دیدم، خیلی یهویی، و انفاقی، کسی که منو عاشق کرد بعدشم به بدترین شکل ممکن ولم کرد من تا شش سال نتونستم فراموشش کنم بعداز اون هم هرگز تو چشم پسری هم نگاه نکردم چه برسه دوست بشم،وقتی دیدمش اینگار خواست خدا بود همونجا نابود شدم، اومدم خونه از شب تا صبح تا دوروز فقط گریه میکردم خیلی زیاد، دقیقا یک شب که بشدت گریه میکردم گفتم یا ابوالفضل به دادم برس من حال دلم اصلا خوب نیست دستمو بگیر من تا قبل از دیدن اون هیچ‌یک نبود ولی یهو بهم ریختم
کم چرت بگو عامو
من سر تشخیص تالاسمی مینور ازم تو یه ماه و نیم سه تا آزمایش خون کامل گرفتن
چجوری بیماری لاعلاج رو همینجوری تشخیص داده و رفته ؟
اقدام درمانی؟ قرصی ؟ دارویی؟ بستری شدنی ؟
اونقدر ابوالفضل و صدا زدمو اشک ریختم داشتم خفه میشدم یا اشک خوابیدم
خلاصه چهل روز رسید من هر روز که بیدار میشدم می‌دیدم زندم و نکردم ته دلم خالی میشد تپش قلب می‌گرفتم
اینگار منتظر بودم!
تقریبا ده روز گذشت من رفتم پیش دکترم، برام آزمایش نوشت اینبار یه جای دیگه رفتم اما معتبر تر از جای قبل
جواب ازمایشمو دوساعت بعدش دادن فرستادم واسه دکترم گفت دختر تو هیچیت نیست! گفتم مگه میشه گفت سالمی
نمیدونم چرا همونجا زدم زیر گریه
رفتم اون آزمایشگاه قبلی خلاصه کلی پیگیری کردم تا مال یه خانم ۵۵ ساله بوده
خیلی برام عجیب بود این اتفاق
خوب بعش
بابا اصلا اجازه ندارن بهت همچین حرفی بزنن 40 روز زنده ای 🫢