مجردم هرروز که بیدار میشم استرس دارم بخاطر مجردیم
هیچ وقت فکرشم نمیکردم ۳۰ سالگی مجرد باشم حتی تو رابطه هم نیستم. ۱۰ سال پیش یکی ازم پرسید ۱۰ سال دیگتو چطور میببنی گفتم تو ۳۰ سالگی ازدواج کردم حداقل یه بچه دارم و خونه زندگی خودمو دارم. نه اینکه فک کنین سختگیری کردم که اینطور شد اتفاقا سختگیرم نبودم واقعا جور نمیشد ازدواجم از همون سن کم هم همش در حال خواستن از خدا بودم که ادم مناسب بیاره تو زندگیم ولی نشد.
دیگه مدتیه تمام اعتقادتمو از دست دادم خنثی شدم جوونیم با خواهش و تمنا رفت احساس میکنم دیگه انرژی سابقو ندارم امید و انگیزه هم ندارم.
خواستم فقط درد و دل کنم همین و بگم اگر تو سن کم با ادم مناسب ازدواج کردین خدا نعمت بزرگی بهتون داده که از امثال من دریغ کرده. قدر زندگیتونو بدونین و اینکه خیلیا مث من تو حسرتش سوختن و عمرشون رفت.
