نبود مامان وبابام
نبود خواهرم. بیماریم
فکر نمیکردم زنده بمونم و طاقت بیارم. کاش تموم میشد زندگیم
نداشتن یه پایه برا تفریح بعد تموم شدن دانشگاه همه دوستیامون از بین رفت الان هیچکسو ندارم یه دور دور برم باهاش همکارامم که اصلا به دل نمیشنن باهاشون صمیمی بشم
ترک شدم توسط عشق بچگیم تا بزرگ سالیم
به یه رفیقم زیادی نزدیک شدم هیچ جوره الان نمیتونم فاصله بگیرم ازش
درمورد تحصیل گند زدم
بیکارم
مشکلات روحی و عصبی
تنهایی
خیلی چیزا اصلی ترینش پول
حالم اصلا خوب نیست فقط دارم ظاهر خودمو حفظ میکنم اما از درون داغووونم
کسی که عاشقش بودم ازدواج کرده و بدجور دل من شکسته
اینکه دو سال عقد همش تو فشار های خانواده بودیم همش مشکلات دخالت ها حالا ک سه ماهه عروسی کردیم شوهرم بخاطر شغلش ماهی یک هفته خونه هست کلا دو هفته با هم زندگی کردیم بقیش تنها بودم تا کارش هم اوکی باشه دیگ هر روز باشه باید بچه بیاریم حسرت زندگی دو نفره رو دارم دلم میخواست هر شب پیشش باشم
اینکه هر چند ماه پدر و کادرمو میبینم گاهی اوقات برای لمسشون دلتنگ میشم
توی سی سالگی دوری ازشون خیلی داره برام سخت میشه .
اینکه جایی استخدام رسمی نشدم اما شغلم ازاده یعنی یجوری رضایت از زندگیم ندارم
