ممنون بابت نظرتون ولی من با هرکسی به اندازه ظرفیتش احترام میزارم
اتفاقا همسرم وقتی مرخصیه یا میاد خونمون یا میاد غذا میبره اما این احترام من بهم برمیگرده ولی وقتی من میدونم ایشون بدی های دخترش رو نمی‌بینه تا من یه بدی داشته باشم همه جا جار میزنه میفهمم من دخترش نیستم اونم پدر من نیست و یه فرد غریبه س که به واسطه همسرم با من فامیل شده ..
بعدم دخترش چرا مهمانش نمیکنه؟! من از نامزدی تا حالا خونوادم مهمان خونواده همسرم نشدن ولی کل خونواده همسرم رو چند مرتبه دعوت کردن
دیگه بیش از حد این لطف و احترام تبدیل به وظیفه میشه ..
به حست اعتماد کن ، اگه حست میگه نرو قطعا نری بهتره
ببین هر کس بنا به دید خودش و خانواده خودش نظر میده
مثلا پدرشوهر من اصلا دختر نداره ضمن اینکه آدم مهربونیه
خودمم آدم شدیداً دل رحمیم
وقتی شما نظر و فکر خودت اینطوریه پس دو دلی نمی‌مونه که
شما تصمیم خودت رو گرفتی دیگه عزیزم
من شرط ازدواجم این بوده از اول
من تک دخترم و هیچی کم نداشتم سن و سالیم ندارم من زیر ۲۰ سال سنمه
رو دست پدر مادرم نمونده بودم که برم کوزتی کنم
شرط ازدواجمم این بوده که از این شهر بریم
صرفا جهت اینکه دخترای پدرشوهرم با زن گرفتنش مخالفن
و هرکسی سر زندگیه خودشه
من دنبال ارامشم که اون آرامش رو به زندگیم هم تزریق کنم
همسرمم میدونه اینجا موندنش همراه با حاشیه های بسیاره ، به دیده منت این شرط رو قبول کرده
مهربونی خیلی حس خوبیه وقتی احساس میکنی مفید هستی اعتماد به نفست میره بالا
اگر زن توی اون خونه بود حسادت زنانه نمیزاشت که بتونی این کمک ها رو بکنی چون اگه یه ظرف غذا هم میبردی شاید مادرشوهرت دور میریخت
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز