من انقدر هار و وحشی بودم که کار نبود نکنم تا ۱۱ و ۱۲ نصف شب تو خیابونا بودم مامانمم داشت درس میخوند روزا یا سرکار حواسش نبود دیگه گمم می‌کرد بابام کلا یه شهر دیگه بخاطر دانشگاه و کار بود
بعد مامانم با عمه هام و مادر بزرگم ۹ سال بود قهر بود حرف نداشتن من میرقتم خونشون بعد بهم خوراکی میدادن میومدم به مامانم میگفت مامان شیرین دوستم اینا رو داده
وسط هالمون یه ستون بود ازش میفرستم بالا به زور خودمو از ارتفاع ۱ و ۱و نیم پرت میکردم پایین
تو بازار به همه چی دست میزنم خودمو میزدم زمین گریه میکردم
دوستامو کتک میزدم و حتی شیشه ی چند تا همسایمون پایین آوردم ... غذا هم هیچی نمیخوردم
این روند تا ۸ سالگی ادامه داشت چندین بار از معلما تحقیر شدم چون درس بلد نبودم در حالی که من آیکیو ۱۱۰ بود و جز طبقه ی باهوش بودم
از سال ۹۳ و اینا متوجه شدم من باید درمان شم و یه آدم جدید بسازم
تصمیم گرفتم انرژیم رو یه جای دیگه خرج کنم
